Hippies? Ongetwijfeld
Met één single uit, in een oplage van vijfhonderd, speelden The Magic Numbers al voor volle zalen. 'We zien alleen maar blije gezichten.' Door Gijsbert Kamer..
Dames en heren: The Magic Numbers uit Londen. In het midden een dikheerschap met gitaar en vooral heel veel haar, een soort Jerry Garcia.Rechts van hem een even gezette dame, met ook al een enorme bos zwart haar,en een basgitaar. Links van hem een andere dame, iets kleiner, mollig eneen beetje gedrongen zoals ze met melodica achter de microfoon staat.Daarachter een drummer, met ook al erg veel haar. Het is het merkwaardigstogende viertal uit de recente popgeschiedenis.
De lelijkste band uit Groot-Brittannië wellicht? Een kwalificatie waarze zelf blijmoedig om kunnen grinniken. 'Ja we zijn er al van beschuldigddat we ons uit marketingoverwegingen als enige band in de UK geen stylisthebben laten aanpraten', zegt Romeo Stodard, zanger/gitarist van de groep.'Maar we hebben nooit over ons uiterlijk nagedacht. Twee jaar geledenbegonnen we samen te spelen, en sindsdien hebben we bijna iedere dag op eenpodium gestaan.'
En wanneer de Magic Numbers beginnen te spelen en vooral zingen danvergeet je elke reserve, en raak je betoverd. Hun liedjes zijn een uniekemengeling van country, pop en soul. Kruis Belle & Sebastian metFairport Convention, en je krijgt een aardige indruk.
Hippies? 'Ongetwijfeld', zegt Angela Gannon, zangeres en bespeler vanmelodica en tamboerijn. Maar, zo vult haar broer, drummer Sean aan: 'Vanafde eerste keer dat we met z'n vieren optraden zagen we allemaal blijegezichten. Gewoon, zo'n lelijke Noord-Londense pub en meteen al die reactievan het publiek dat ze in tijden niet zo'n leuke band hebben gezien.Vervolgens zag je ze een dag later weer, en hadden ze hun vriendenmeegenomen, and so on.'
Ze grinniken, alle vier. Zoals ze voortdurend erg veel plezier metelkaar hebben, deze twee stellen broer en zus. Ze ontmoetten elkaar hetLondense voorstadje Hanwell. 'We raakten bevriend, het voelde zelfs zo goeddat we verder geen andere contacten meer zochten', zegt broer Stodard. Hijwoont met zijn zus nog altijd bij zijn ouders. 'Niet erg rock-'n-roll nee,wel gezellig.'
Het is Romeo die de liedjes schrijft, waarna hij samen met Angela enMichele kijkt hoe ze hun drie stemmen het mooist samen kunnen latenklinken. 'Allemaal blije nummers ja, vol liefde. Broederliefde, die wordtin popmuziek niet zo vaak bezongen, en dat bepaalt misschien ook wel desfeer. Er zijn tussen ons geen spanningen, en mensen die naar onzeconcerten komen, ervaren die sfeer meteen als anders. Maar je zou ookkunnen reageren als: wat nou peace, broederschap en liefde, yeah, right,kijk eens in wat voor tijd we leven, stel domme hippies. Ha ha, maar datzegt bijna niemand. Juist omdat het niet past, pikt men het en worden wegeloofwaardig gevonden.'
Ook Oasis' Noel Gallagher gaf zijn goedkeuring. 'We waren onze plaat aanhet mixen in de studio', zegt Stodard, 'en ineens staat Noel voor me. Ikdacht dat ik het in m'n broek deed. Hij kwam ons vast even zeggen dat wefucking shite waren of zo, maar nee, hij zei: jullie Love Is A Game is eenklassieker en klinkt als een sixties Stax-cover. Dat was een helegeruststelling.'
De unieke sfeer die de band neerzette bij hun eerste optredens, werdonderkend door platenbazen, toevallig in de zaal. De band had een keuzetussen labels Rough Trade en Heavenly en koos voor de laatste. 'Heavenlyzei dat we zoveel moesten touren als mogelijk. Alleen zo konden we eenpubliek binden. Niet door ons uiterlijk in de strijd te gooien en ook nietdoor meteen een plaat uit te brengen. Dat hadden ze goed gezien.'
Anders dan in Engeland gebruikelijk zijn The Magic Numbers geenmediahype. Nu er eindelijk een album is, komen pas de eerste publicaties.De groep lijkt door te breken op typisch Amerikaanse manier. Veel spelen,een publiek aan je binden dan komt de rest vanzelf wel. 'Ja, we hebben ookwel iets Amerikaans in ons', zegt Michele Stodard. 'Zal wel komen omdat weals kind ook nog even in New York gewoond hebben.'
