Het mooiste is zonder verstand op die knaller wachten

Genetisch gezien huist in ieder mens een jager, ook al is het niet meer nodig. Dat levert interessante taferelen op.

Jack staat aan de waterkant, in vol ornaat. Camouflagebroek, visvest, camouflagehoed; het aanvalspak van de vliegvisser. Volgens een vriend van Jack zijn vliegvissers elitair: het is een sport voor notarissen en advocaten, die zich ermee onderscheiden van de gewone man. Ik ben maar een simpele steigerbouwer, zegt Jack. Maar wel Nederlands Kampioen Vliegvissen op Forel.

In het water ziet hij de forellen loom drijven. Eens kijken, zegt hij, of ik ze kan kietelen. Hij zwiept zijn hengel heen en weer, zoals een koetsier zijn zweep. De namaakvlieg die aan de draad zit, blijft liggen op het water. Het is een droge vlieg, zegt Jack. Een vis zien happen naar een droge vlieg is het mooiste. Maar dan moeten ze wel willen.

De forellen willen niet. Ze hebben het warm, zegt Jack. Forellen zwemmen graag in bergbeken, en nu moeten ze het doen met een ondiepe vijver. Dit water hadden ze zelf niet uitgekozen, als de forellen het voor het zeggen hadden gehad. Het is helemaal gemaakt voor de mens die forellen wil vangen zonder zorgen.

Zo ver is het gekomen met de evolutie: als Jack wil vissen, koopt hij een kaartje bij de entree van forellenvijver De Kamphoeve. De vijverbaas zet de vissen dan voor hem in het water. Elf euro voor vier forellen, vijftien euro voor zes forellen.

Het is kweekvis. Die komt, zegt Jack, meestal uit Duitsland of Denemarken. Voordat ze aan zijn haak hangen, hebben ze al een hele reis gemaakt.

De zes vijvers van De Kamphoeve zijn rechthoekig en lijken op zwembaden. Langs de randen staan verweerde rode plastic stoelen, en schuilhutten tegen de regen. Voor het geld dat je betaalt, mag je zoveel forellen vangen als je wilt: gisteren hadden Jack en een maat er samen 52 in vier uur. Er komen ook broodvissers naar de forellenvijver. Chinezen uit Rotterdam, die vissen voor een restaurant. Maar Jack zet zijn forellen terug. Voor hem is het sport.

Jack haalt de droge vlieg van de lijn en stopt hem terug in de opbergdoos die in een zak zit van zijn camouflagevest. Vliegvissers staan doorgaans tot hun middel in het water en dragen dan alles in hun vest. Jack gaat graag naar Denemarken en Duitsland. Als je forellen vangt in Denemarken of Duitsland, zegt Jack, hebben ze zo’n mooie kartelstaart. Vijverforellen hebben afgeronde staarten; in de kweekvijvers zitten ze zo dicht bijeen, dat ze elkaars staarten afkluiven.

Hij monteert een streamer aan zijn lijn, een haakje met veertjes dat onder water beweegt alsof het een kleine vis is. Hij zwaait zijn hengel uit en haalt de lijn naar binnen – met z'n handen. Vliegvissers gebruiken geen molens, die houden van de eenvoud. Ze laten de lijn door hun handen glijden; het gaat om het gevoel.

Uit zijn camouflagegroene tas haalt hij een mapje foto’s. Elke visser heeft z’n prijzenkast hè, zegt hij erbij. In het buitenland vangt hij zalmen van zeven kilo. Als je dat aan je stok hebt hangen, is het vechten.

Het vijvervissen, zegt Jack, is de laatste jaren explosief gegroeid. Er zijn nu vijftig vijvers. Vaak zijn het boeren die extra inkomsten nodig hebben.

Jack rijdt graag na zijn werk meteen naar een vijver. Hij rijdt van de schoorstenen in Pernis naar de boerderijen van het rivierenland. Zijn vrouw heeft er vrede mee, ook al vindt ze niks van vissen. Want ze weet wel dat het voor Jack een beetje meditatie is.

Het mooiste, zegt Jack, is als je langs de waterkant verstandsloos bezig bent. En wacht tot die grote knaller komt.

Pak ’m dan!, zegt Jack tegen een forel. En hij pakt.