'Het gaat ditmaal om de economie'

NETANYA - Als een berouwvolle zondaar op een opwekkingsbijeenkomst beklimt Menashe Azrad het podium en pakt de microfoon. 'Ik was lid van het Centrale Comité van de Likud', luidt zijn bekentenis. 'Maar nu geef ik de Arbeiderspartij een kans. Shelly is de enige die ons sociale verandering kan brengen. En dat is net zo belangrijk als een sterke defensie of sancties tegen Iran. De situatie in Israël is ondraaglijk geworden door de toenemende woningnood en de werkloosheid. Daarom: stem op Shelly!' Daverend applaus.

De afdeling Netanya van de Arbeiderspartij verwelkomt vanavond Shelly Yachimovich, de hoop van links Israël voor de Knessetverkiezing van morgen.

Plaats van samenkomst is het Park Hotel, een naam die voor altijd verbonden zal blijven met een bloedige aanslag in 2002. Op paasavond van dat jaar kwamen 29 mensen om het leven toen een Palestijnse terrorist zich opblies in de eetzaal van dit hotel. Het was het startsein voor de militaire operatie die een eind maakte aan de tweede intifada.

Je zou verwachten dat ex-journaliste Yachimovich er minstens een keer naar zou verwijzen, maar ze doet het niet. Al lang voor ze haar campagne begon heeft ze het conflict met de Palestijnen uit haar verkiezingsagenda verwijderd.

Het massale zomerprotest in 2011 tegen sociale onrechtvaardigheid overtuigde haar ervan dat dáár het gat in de politieke markt zat. Met dat thema zou ze zelfs kiezers uit rechtse partijen kunnen weghalen. Daarom zitten Menashe Azrad, Amos Arlaki en andere gefrustreerde Likud-leden vanavond demonstratief op de eerste rij.

Als de peilingen kloppen wordt de Arbeiderspartij morgen weer de nummer twee van het land. 'Shelly is goed voor u', staat er op de T-shirts van de jonge activisten, die als één man opstaan en haar naam scanderen als ze een politiek punt heeft gescoord. De rest van het driehonderd koppige publiek maakt een nogal bedaagde indruk: onderwijzend personeel, gepensioneerden en leden van kibboetsen uit de omgeving van de stad.

'Ik wil u een persoonlijk verhaal vertellen', begint Yachimovich. 'Mijn vader was bouwvakker, mijn moeder parttime lerares, maar ze voelden zich niet arm. Ze spaarden om hun kinderen naar de universiteit te kunnen sturen. Er was nog hoop op een betere toekomst. Inkomensverschillen waren er toen ook, maar ze waren niet zo absurd als nu. Tegenwoordig kan een bouwvakker zijn kinderen niet meer laten studeren.'

De 52-jarige Yachimovich etaleert een nostalgisch verlangen naar de tijd toen Israël nog een en al solidariteit was. Een sociaal arcadia, dat wreed werd verstoord door de conservatief Benjamin Netanyahu, eerst als minister van Financiën en later als minister-president. Zijn privatiseringsbeleid leidde volgens Yachimovich tot de ru¿nering van de middenklasse en de afbraak van de sociale dienstverlening.

'Toen ik nog journalist was stoorde het me al dat in ons land de termen links en rechts alleen nog maar sloegen op het conflict met de Palestijnen', zegt ze. 'Niemand had het meer over de kwaliteit van de samenleving. Daarom ben ik de politiek ingegaan. Een duurzame vrede en een sterk leger zijn alleen mogelijk in een sterke samenleving, met mensen die zich sociaal veilig voelen.'

De Arbeiderspartij heeft als enige een gedetailleerd economisch plan, zegt ze. 'Netanyahu heeft vervroegde verkiezingen uitgeschreven omdat hij een diep gat in de begroting moet dichten. Dat gat is ontstaan door belastinghervormingen voor de rijken. De rest van ons is er geen cent wijzer van geworden.'

Tot slot richt Yachimovich het woord tot de gefrustreerde Likud-leden op de eerste rij. 'Ik breng geen boodschap van haat', zegt ze. 'De Likud had vroeger een goede sociale agenda, maar dat is lang geleden. U bent van harte welkom.'

Na afloop is er geen tijd meer voor vragen, maar iedereen lijkt dik tevreden. 'Shelly is fantastisch', zegt Orna Dahel (61) uit Even Yehuda.

Is ze niet teleurgesteld dat de partijleidster niets heeft gezegd over de bezetting en en de nederzettingen? 'Helemaal niet', is het antwoord. 'Het gaat nu om de economie. Hoe onze partij het conflict met de Palestijnen wil oplossen weet iedereen. Twee staten, met een aangepaste grens, zodat 80 procent van de kolonisten in hun huizen kunnen blijven wonen. Shelly heeft het er liever niet over, maar zo staat het in het partijprogramma.'

undefined