Het duizelingwekkende Chinese windprogramma

Als werkplaats van de wereld is China sinds 2006 ook de grootste producent van broeikasgas ter wereld. Dat zal voorlopig zo blijven omdat de welvaart in het land sterk groeit. Toch beloofde de Chinese regering vorig jaar op de klimaatconferentie in Kopenhagen dat de hoeveelheid broeikasgas per inwoner in 2020 met 40 procent zal zijn gedaald. De nationale energiebehoefte wordt dan voor 15 procent gedekt met duurzame energie.

Dat gebeurt onder meer met een duizelingwekkend programma voor windenergie, waar de Amerikaanse en Europese plannen bleek bij afsteken. Vorig jaar werden in China meer nieuwe windmolens geïnstalleerd dan in enig ander land. Er kwamen ruim 10 duizend turbines bij. De totale capaciteit kwam daarmee op 25,8 gigawatt (GW). Ter vergelijking: Nederland produceert minder dan 2 GW uit windenergie.

Windparken als in Wulan Yiligeng aan de grens van Mongolië, waar vooral nomadische herders leven, laten zien dat China in meerdere eeuwen tegelijk leeft. Ze illustreren ook een opkomend probleem voor de alternatieve energiemarkt. De beste plekken voor windenergie liggen op de grote landvlakten in het binnenland. De grootste behoefte komt van de industrie aan de kust.

Aangenomen wordt dat China over tien jaar zeker 230 GW windenergie zal hebben geïnstalleerd. Onder meer vanwege de lagere bouwkosten in de lokale turbine-industrie is de prijs voor windenergie ongeveer de helft van die in Europa.

Dat China voor deze plannen geen hulp van buitenaf nodig heeft, is duidelijk. Dat heeft een onverwacht effect op de internationale handel in broeikasemissies. Door windprojecten in China financieel mogelijk te maken, konden westerse landen tot dusver zelf extra broeikasgas blijven uitstoten. Nu duidelijk wordt dat die projecten niet additioneel zijn (ze zouden toch wel worden uitgevoerd), wordt die mogelijkheid om te compenseren vrijwel zeker afgesneden.

Jeroen Trommelen