'Het doodskussen was al gauw weer tongzoenen'

Eva bij Linda. Matthijs bij Humberto. Humberto, die ook wel eens bij Matthijs aanschoof. Pauw in Knevel & Van den Brink. Televisie is weer thuis, de makers kruipen gezellig bij elkaar op de bank en leggen spinnend hun hoofd in elkaars schoot - tot straks, na de reclame.

Matthijs gaat vandaag zijn tiende jaar DWDD in, en door een onhandig (en natuurlijk gefilmd en verspreid) spelletje op een school leek even of hij daar zijn laatste jaar had aangekondigd. Dat was niet zo, zei hij vrijdag, en dat mocht ook niet van Humberto.

Aan tafel ook Henny Huisman, die de trom roffelde voor 'zijn' Surprise surprise (SBS). Zaterdag speelde hij tweede viool, waar hij ooit concertmeester was. Huisman, na jaren vergeefs hunkeren naar de schijnwerper, bij Tan: 'Liever een bijrol dan helemaal geen rol'.

Zorgwekkend. Maar geen programma dat zo treffend de preoccupatie met zijn eigen referentiekader illustreerde als de vermoedelijk allerlaatste Knevel & Van den Brink, afgelopen vrijdag. Bij wijze van roemloos einde blikte de tafel terug op een ellendige zomer. Op de ramp met de MH17 natuurlijk, met Euvgenia Parakhina. Russische, en jurylid van So You Think You Can Dance - vandaar. De Dag van nationale rouw was de mooiste dag van haar leven: ze had een zoontje gebaard.

Andere gast was de jonge Laura Maaskant, die een ongeneeslijke ziekte heeft en eerder bij KvdB vertelde over het boek dat ze erover schreef: Leef! Knevel verwelkomde haar met typische tv-logica: 'Je bent onze best bekeken gast van het seizoen, en daarom zit je hier nu'.

Maaskant: 'Ja, ongelooflijk. Dankjewel'.

Famous last 'Kneveltje': 'Hoe heb jij, met jouw positieve instelling, deze zomer beleefd, met al die ellende en narigheid?'

Toen volgde het gesprek met Jeroen Pauw, die zichzelf vakkundig de kolommen in had weten te loodsen met iets 'controversieels' over vrouwen aan zijn tafel. Bij KvdB werd hij geacht de paukenslag te herhalen, maar daar leek VI's Wilfred Genee ('Jij hebt 49 dagen gewerkt deze zomer. Is dat een record?') een stokje voor te steken. Genee tegen Pauw, die Ischa Meijer als inspiratie ziet voor zijn nieuwe programma: 'Is dit een doodskus, Jeroen? Je bent in het verleden nogal kritisch geweest over de heren, en nu zit je hier.'

Het kwam natuurlijk allemaal goed: Knevel had Pauw vergeven, het doodskussen was allang weer tongzoenen.

Knevel drukte aan het eind zijn hand op de borst, keek in de camera en hij zeide op plechtige toon: 'Beste mensen, geloof mij, het was me een waar genoegen'. Hij ging de volgende dag radio maken en het gras maaien.

Dat had hij gedacht. Zaterdag figureerde hij in Koefnoen, dat een sterke start maakte. Een scherpe satire op collectieve rouw, een hilarische sketch over de 'urban yoga bootcamp' en een messcherpe persiflage op de ouderavond op school. Natuurlijk ontbrak ook hier de televisieblik niet: een guitige 'Albert Verlinde' (Paul Groot) nam de week door. Bij het Midden-Oosten: 'Als ik een chaos van door elkaar krioelende mensen wil zien, kijk ik wel naar Roodkapje, huhhuhhuh'. Bij de gekte rond de Icebucketchallenge: 'Ik krijg de indruk dat ALS een beetje de publieke omroep van de ziektes begint te worden. Al het geld gaat erheen, uiteindelijk is het maar voor een handjevol mensen echt interessant.'

Bij beelden van de met ijswater overgoten Knevel en Brink: 'Ze gaan stoppen, hè? Wat dat betreft hadden ze beter mee kunnen doen met die vorige campagne rond ALS'. In beeld een poster van het duo, met de tekst: 'Wij zijn inmiddels overleden'.

Doodgekust.