Het brave meisje dat hard zal blijven rennen

Monique Janse, tv-producente, heeft blonde krullen en een grote Dolce & Gabbana-zonnebril. Het gebouw is het BNN-gebouw in Hilversum. Een omgeving waar speelgoedvliegtuigjes uit het plafond komen zetten, levensgrote pluche cobra’s zich om kunststof palmen heen slingeren en jonge jongens met baseballcaps zich over het poolbiljart heen buigen, hun versleten spijkerbroeken los op de heupen. Dat is achter de schermen.

In de studio’s wordt een jongen die als klimaatambassadeur naar de Noordpool gaat, voordat hij zijn missie toelicht, gevraagd of hij van anale seks houdt. De volkszanger van Ajax bekent dat hij, wanneer hij een hangzak krijgt, geen bezwaar heeft tegen plastische chirurgie. Vervolgens gaat het weer over zijn liedjes.

Alles ademt ‘lust for life’ bij 101 tv, het digitale themakanaal van BNN. Jaja, maar die lust for life moet wel geregeld. En daarom rent Monique zo hard. Naar de Bart Smit, om een opblaasbadje te regelen voor een promofilmpje van zes seconden. Naar de regiekamer, om te zorgen dat de klimaatambassadeur vanuit de juiste hoek gefilmd wordt (en om met de eindredacteur te bespreken of die vraag over anale seks nou wel nodig was). Naar de computer, om rond te mailen of iemand een Golf Gti heeft, (een ‘doelgroepauto’ moet het zijn: zwart, met geblindeerde ramen) voor een achtervolgingsscène. Naar de telefoon, om een badkamershowroom te regelen waar zij iemand een puist mogen laten uitknijpen. Stelselmatig werkt ze de checklist af die op haar monitor hangt. ‘Ik heb discipline’, zegt ze laconiek. ‘Daarom ben ik aangenomen.’

Ze had een advertentie zien staan. Gezocht: mensen van maximaal 25 die programma’s wilden leren maken en ‘hun hele sociale leven op wilden geven’. Daar kreeg je wel een hoop voor terug, dat was al duidelijk bij de sollicitatie. In een groep met tientallen gegadigden moest ze een ijskast in een weiland over een slootje heen krijgen en er vervolgens mee naar Bunnik fietsen. Wie dat met behoud van teamspirit kon, en daarna voor de camera durfde zeggen wie eruit moest en wie mocht blijven, kreeg de baan.

Monique hoorde bij de zes gelukkigen. ‘Ik was verbaasd’, zegt ze, ‘want ik was eigenlijk een beetje verlegen.’

Ze groeide op in Veenendaal. Een meisje dat viool speelde en ‘s zondags naar de kerk ging. Ze woont er nog steeds, en een sociaal leven heeft ze ook nog, maar in de kerk komt ze zelden. Vindt ze eigenlijk wel jammer. Hilversum is wat anders, en soms botsen die twee werelden. Vloeken, bijvoorbeeld, vindt ze onnodig. En toen, ten tijde van de Deep Throat-uitzending, een presentator als priester verkleed ging bidden voor meer porno, vond ze dat ook te ver gaan. ‘Tja’, zeiden haar collega’s, ‘het is wel actueel’. Discussie gesloten.

Haar collega’s zien haar wel eens als het brave meisje. Daarom werd zij een keertje naar voren geschoven om voor de camera paddo’s te slikken (ook actueel: ze dreigden te worden verboden). Een vriendin van haar moeder had dat gezien en haar moeder had opgebeld, geschokt. ‘Mam, er was een medisch team bij’, zei ze. Haar moeder was gerustgesteld, al zei ze wel: ‘Ga niet over je grenzen.’

Dat zal ze ook niet doen, Monique. Zoals ze ook niet wordt meegesleept door de glitter en de glamour. Zij hoeft niet zo nodig met haar hoofd op tv. Ze zal gewoon hard blijven rennen. Door dit gebouw, door een ander gebouw – want ze weet: contracten duren niet lang in dit vak, en je zit zelden langer dan een paar jaar bij dezelfde omroep. Ze zal checklists blijven maken die ze op haar monitor plakt en ’s avonds naast haar bed legt, zodat de dingen ‘s nachts niet meer in haar hoofd zitten. Ze zal vijfentwintig worden, dertig, vijfendertig. En misschien wordt ze dan op een ochtend wakker als de vrouwelijke Reinout Oerlemans.