Herboren Ullrich deklasseert Armstrong

Als de gelaatstrekken het ijkpunt moeten zijn, dan heeft Ullrich nu al gewonnen van de man die immer heeft gezegd dat de winnaar van 1997 veel meer kwaliteiten bezit dan hij, de viervoudige. Armstrong oogde op Cap' Découverte als iemand die eerste hulp behoefde. Bij Ullrich daarentegen wijkt de frisse blos tijdens deze Tour geen moment.

Sinds gisteren is nog eens extra duidelijk geworden waarom Armstrong vorige zondag op Alpe d'Huez zo'n geïrriteerde indruk maakte en waarom zijn gelaat ook toen al zoveel groeven droeg. De Amerikaan had het juist gezien: het grote gevaar school in de rug, en wel van de op die berg geloste Bianchi-kopman die de Tour van 2003 zogenaamd als voorbereiding op die van 2004 rijdt.

Achter dat verhaaltje kan Ullrich zich sinds gisteren niet meer verschuilen, nu hij letterlijk in de rug (op nog maar 34 seconden) van de geletruidrager staat geklasseerd. De man in het geel verscheen na de tijdrit in zijn gewone US Postal-shirt bij de pers. Alsof Armstrong zelf wilde zeggen dat het met zijn onaantastbaarheid is gedaan.

De grote winst van deze jubileum-Tour is dat rivalen die mening inmiddels zijn toegedaan. Ze verraden het in hun manier van rijden en anders zijn er nog wel de cijfers die ter ondersteuning kunnen dienen. De Kazak Alexander Vinokoerov verloor in de 47 kilometer lange tijdrit zegge en schrijve dertig seconden aan de Texaan die hem voorheen over zo'n afstand altijd zonder meer tal van minuten voorbleef.

Vinokoerov, nu de nummer drie op minder dan een minuut, ruikt bloed en als hij zijn offensieve optreden van de Alpen ook in die andere bergketen kan vervolgen, dan staat er deze Tour nog wat te gebeuren. Zoals ook de Basken van Euskaltel nog verre van kansloos zijn. Kopman Iban Mayo (die in de tijdrit weliswaar vijf minuten moest toegeven op winnaar Ullrich) en schaduw-kopman Haimar Zubeldia (vierde in de tijdrit) verheugden zich gisteren al op de zee aan oranje vlaggen in het Frans/Spaanse gebergte.

Hoezeer Armstrong zich bedreigd weet kwam tot uiting in de zijn tegenstrijdige uitlatingen. Aanvankelijk gaf hij toe dat hij de komende dagen gedwongen is tot aanvallen, later zei hij dat hij rustig zou afwachten wat er in de Pyreneeën gebeurt. 'Zo slecht heb ik vandaag toch niet gereden', vroeg hij zich in gemoede af.

Weinigen die die gerustheid van de Texaan zullen delen, althans als die op één na beste tot aan Nantes (26 juli) een zekere Ulrich blijkt te zijn. Diens wederopstanding belooft wat voor de komende bergritten, met die van maandag naar Luz-Ardiden als zwaarste. In de Pyreneeën is de geboren Oost-Duitser vaak op zijn best (in 1997 won hij daar zijn Tour de France) zoals hij in het tweede deel van een Tour ook vaak op zijn best is.

In de tijdrit van Gaillac naar Cap' Découverte was de Duitser meteen al op stoom. Wielrennen is geen jury-sport maar niet alleen in tijd (liefst anderhalve minuut sneller dan Armstrong) maar vooral ook in stijl toonde de Duitser zich veruit de beste.

Ullrich was één met de fiets, ook nu hij zichzelf een iets hogere trapfrequentie heeft aangeleerd. Zijn optreden deed denken aan de fameuze tijdrit van de Spaanse heerser Miguel Indurain van elf jaar terug in Luxemburg.

Het besef dat hij weer een serieus renner moest worden drong bij Ullrich door toen hij vorig najaar bij de presentatie van de jubileum-Tour met al die andere oud-winnaar op een podium in Parijs stond. Sindsdien gaat het crescendo met de Duitser, kort voor de Tour vader geworden. Zo blij als een kind was hij vrijdag met zijn eerste etappezege sinds 1 augustus 1998 in Le Creusot.

'Maar Armstrong is zeker ook goed en hij heeft de sterkste ploeg', waarschuwde Ullrich vrijdag.