Henk

Henk Janssen.

Voor zover ik wist, was hij naar Thailand geëmigreerd

In de supermarkt botsten onze wagentjes op elkaar. Hij was gebruind en had wat meer lijnen in zijn gezicht. We wisselden uit wat in zo'n situatie gebruikelijk is: hij was met een Thaise vrouw getrouwd, had een dochter en kwam eens in het jaar een paar weken naar Nederland.

Er was een gekunsteldheid in onze ontmoeting die mij een onprettig gevoel gaf. Na vijf minuten namen we afscheid. Om bij de eerstvolgende kruising van winkelpaden weer op elkaar te botsen. Met een grapje vervolgden we ieder ons weg. Bij de kassa aangekomen stond hij net voor me in de rij. Weer een grapje - al was het spontane er nu wel af. Het scheelde weinig of we botsten op het parkeerterrein opnieuw op elkaar, bij het terugzetten van de wagentjes.

Eindelijk zag ik hem wegrijden. Nog even benzine tanken en wegwezen, dacht ik. Bij het benzinestation zag ik dat er al iemand stond te tanken. Henk.

Snel sloeg ik de eerste de beste straat in. Daar versperde een grote vrachtauto mij de weg. Erop was met koeienletters geschilderd: 'Henk Janssen.' Ik kon me er net langs wurmen. Met iets te veel gas, dat wel.