Henk Stienstra (1940-2019): Van slechtste tot beste verhuurder van Nederland

Het is al meer dan twintig jaar geleden, maar als je mensen in de vastgoedwereld spreekt, beginnen ze er nog over. Hoe de rijkste Limburger in 1996 door de Woonbond werd uitgeroepen tot de aller-slechtste huizenverhuurder van Nederland en daar zo ongelofelijk de pee in had dat hij als een gek aan de slag ging en drie jaar later werd uitgeroepen tot de beste verhuurder. En een jaar later weer. En het jaar daarop ook weer. En toen nog een keer.

Het was, zo schreef de jury in 2001 toen de prijs weer naar deze Henk Stienstra dreigde te gaan, aanleiding om zijn prestaties ‘extra kritisch’ te beoordelen. ‘Maar men kon er niet omheen. De huurders laten zich eigenlijk alleen maar lovend uit over Stienstra. Of het nu om de dienstverlening, het huurbeleid, het onderhoud of het overleg gaat, het is allemaal perfect georganiseerd. Over door huurders aangebrachte veranderingen doet deze verhuurder al helemaal nooit moeilijk.’

Mediaschuw

Woensdag 17 juli overleed Stienstra op 78-jarige leeftijd. Met circa 4.352 woningen verspreid door heel Nederland was Hendrikus Hubertus Franciscus Stienstra de op een na grootste particuliere woningbezitter van het land. Op de website van zijn bedrijf – Stienstra wonen, live your best life – lichtte hij zijn visie toe. ‘Stienstra weet wat er vandaag én morgen speelt in de Nederlandse woningmarkt en kent de wensen van de huurders: optimaal woongenot met de juiste prijs-kwaliteitverhouding.’ Net als veel van zijn collega vastgoedhandelaren was Stienstra zeer mediaschuw. Zo verbeten als Stienstra in 1996 besloot de allerbeste verhuurder te worden, zo heeft hij zijn anonimiteit altijd bewaard en daarmee welhaast een wereldprestatie geleverd.

Collega’s uit de vastgoedwereld beschrijven Stienstra als iemand van de oude stempel. Hij deed veel zaken op gevoel, en bezegelde ze het liefst met een handdruk. Zo breidde hij in meer dan veertig jaar zijn bezit uit. Een blokje woningen hier, een blokje daar. Maar volgens zijn neef Paul Stienstra deed zijn inmiddels steenrijke oom dat niet allemaal op eigen kracht. Tegen het zakenblad Quote zei de neef in 2017 dat zijn vader Jacques zijn broer flink op weg had geholpen door hem op zijn trouwdag de helft van zijn bedrijf te geven. Want de acht jaar oudere broer Jacques had al een eigen bedrijf opgebouwd toen Henk uit militaire dienst kwam en wel een zetje kon gebruiken, aldus neef Paul.

Geen uitspattingen

Stienstra begon in 1961 als makelaar. Zijn bedrijf groeide uit tot een vastgoedonderneming dat huizen en bedrijfsgebouwen ontwikkelde en een grote woningportefeuille opbouwde. Tot 2008 was hij met ongeveer 9.000 woningen zelfs de grootste particuliere woningbezitter van Nederland. Maar wellicht hielp zijn gevoel hem toen om op het juiste moment in één klap bijna 4.000 woningen te verkopen aan WDF Bouwfonds, net voor de wereldwijde crisis uitbrak. Zijn makelaarsketen en ontwikkelingsbedrijf had hij toen al van de hand gedaan.

Van Groningen, Almelo tot Landgraaf, overal heeft de firma Stienstra inmiddels woningen. Mooie nieuwbouwhuizen, keurige appartementen en matige eengezinswoningen. Die portefeuille lijkt een beetje op die van de twee andere grootste particuliere woningbezitters van Nederland Aat van Herk en Harry Hilders. Geen panden om mee te pronken, geen huizen op peperdure locaties, maar normale woningen, die tegen gematigde prijzen verhuurd worden en daarom zelden tot nooit leegstaan. Dat levert een gestage inkomstenstroom met bijbehorend rendement op.

In 2012 stapte hij op papier al uit directie, maar hij bleef zich nog wel met het bedrijf bemoeien. De laatste jaren had hij zich langzaam teruggetrokken uit zijn vastgoedbedrijf en leefde hij een vrij teruggetrokken bestaan, zoals hij eigenlijk altijd had gedaan. Hij was geen man van grote uitspattingen, van geldsmijterij, met een privéjet en grote boten. Een van zijn drie dochters is commissaris bij het bedrijf. De directie is in handen van mensen die Henk al jaren kende.

Hulp aan gevallen kasteelheer

Tijdens zijn carrière kwam Stienstra af en toe in het nieuws, bijvoorbeeld toen hij eind jaren negentig hoofdsponsor werd van de voetbalclub Roda JC. Maar dat deed Stienstra niet omdat hij zo’n voetballiefhebber was, aldus de toenmalige clubvoorzitter tegen een lokale website. Het ging Stienstra om de ‘binding’ met de regio. Hij nam een skybox en stak een paar miljoen gulden in de club.

Het voordeel van een bestaan in de schaduw was dat Stienstra tijdens zijn loopbaan nooit iets hoefde uit te leggen. Zoals over zijn mislukte investering in de onderneming Antonov. Of over het miljoenenverlies in 2008 door mislukte speculaties. En ook over de tientallen miljoenen euro’s die hij in 2006 en 2010 aan collega vastgoedondernemer Jan Dirk Paarlberg leende, heeft hij nooit iets gezegd.

Paarlberg was ooit een gerespecteerd zakenman en vastgoedhandelaar met het kasteel Ridderhofstad Bolenstein in Maarssen als symbool van zijn succes. Maar door zijn relatie met de omstreden Amsterdamse zakenman Willem Endstra raakte Paarlberg in grote problemen. Hij werd zelfs veroordeeld voor het witwassen van het geld dat de crimineel Willem Holleeder van Endstra had afgeperst.

Het waren taferelen die zich allemaal ver van Limburg, de thuisbasis van Stienstra, afspeelden. Maar toch leende Stienstra de gevallen kasteelheer Paarlberg in totaal 25 miljoen euro. In ruil daarvoor kreeg hij een hele hoop vastgoed in onderpand, waaronder het befaamde kasteel, en kon Paarlberg zijn imperium financieel in de lucht houden. Die zakelijke verbintenis bestaat nog steeds, leert een blik in het Kadaster.

Met het overlijden van Stienstra verliest de stad Heerlen een ereburger. Die waardering van zijn geboorteplaats kreeg de ondernemer als dank voor zijn steun aan culturele en maatschappelijke projecten in de stad. Zijn bedrijf gaat, aldus hun persbericht, de ‘beminnelijke, bescheiden en hardwerkende Limburger’ missen.