Henk lift mee met zanger/gitarist Timo van Veen

Aloof. Als je dat woordje invult op Google Translate krijg je 'afzijdig'. Toch dekt dat de lading niet helemaal. Timo van Veen, zanger en gitarist van rockband Stuurbaard Bakkebaard, is een beetje aloof. Het is alsof hij altijd minimaal voor een kwart in zijn eigen wereld zit. Je merkt het aan zijn grapjes, waarvan je vaak niet zeker weet of het grapjes zijn, omdat hij er precies hetzelfde bij kijkt. Aan zijn aantrekkelijke en een beetje melancholische ogen, die doen denken aan Kurt Cobain. Hij lijkt altijd een beetje de verte in te staren, ook als hij met je in gesprek is.

Deze vrijdagavond loopt hij van een kroeg op de Kleine Berg in Eindhoven naar popzaal de Effenaar, waar hij moet optreden. Een fles bier in zijn hand. Bomberjack aan, muts op. 'Ik moet eigenlijk massageolie hebben', zegt hij dromerig. 'En contactlenzen.' Buiten het Kruidvat zet hij zijn fles bier op de grond. In de winkel turen we samen naar verschillende typen olie van Durex die achter de kassa staan. Twee mannen bij de afdeling met glijmiddel, in feite. Ik voel de gêne, Timo niet. Niettemin hoeft het voor hem al niet meer. De rij is te lang. Hij belt met zijn manager, die moet het maar regelen. De fles bier staat er nog. Heel even twijfelt hij. Er kan in gespuugd of geplast zijn. Er kan een peuk in zijn gestopt. Hij pakt 'm op, drinkt ervan en loopt verder.

Het is alweer een tijdje geleden sinds hun laatste album: Boys Do Cry, uit 2013. Het album daarvoor kwam uit in 2009. De jaren tussen het laatste en het voorlaatste album was er sprake van een creatieve impasse. Maar bij Stuurbaard Bakkebaard gaat creativiteit hand in hand met vriendschap en motivatie. Bandleden met eigen levens, eigen willetjes. Het moet wel leuk blijven, muziek maken. 'Soms is het er gewoon niet', zegt Timo, schouders een beetje opgetrokken tegen de kou, de fles bier tegen zich aan gedrukt.

Het is een band die, als ze in hun element zijn, fantastische platen aflevert en in zweet gedrenkte, bezwerende liveshows geeft. Een beetje eigenaardig, een tikkeltje anders. Compromisloos. Als ze bij DWDD spelen, zie je tweets in twee categorieën: 1. 'Wat zijn dit voor idioten?' 2. 'Dit is geweldig!' Een band die veel groter had kunnen zijn als ze, nou ja, wat meer ambitie hadden of wat beter georganiseerd zouden zijn. Maar goed, dan zou het natuurlijk Stuurbaard niet meer zijn. Zadel ze op met een opgeruimde, strenge manager en zie hoe snel die persoon huilend wegloopt, vermoedelijk na te zijn weggehoond.

De portier van de Effenaar houdt ons tegen. Ik heb geen polsbandje. 'Maar hij hoort bij mij', zegt Timo. Ik zie de walging en spot in zijn ogen: mensen met hun regeltjes!

De massageolie is gekocht. Heeft iets te maken met een prijsvraag. Iets vreemds, natuurlijk. Alleen geen contactlenzen. Timo haalt er zijn schouders over op. Hij ziet vooralsnog prima.

Aloof, is hij. Timo van Veen. Maar zie hem maar eens als hij op het podium staat. Zijn intensiteit, zijn genadeloze spel, zijn snerpende zang. Dan begrijp je ineens waarom hij anderzijds nooit helemaal aanwezig is. Een deel van hem staat altijd muziek te maken.