Henk lift mee met dichter en columnist Ellen Deckwitz
Schrijver Henk van Straten reist elke week een stukje op met een min of meer bekende Nederlander. Deze week: Ellen Deckwitz.
Eén van de eerste lentedagen. Dichter en columnist Ellen Deckwitz stapt uit haar appartement aan de Spinozastraat in Amsterdam. Sjaal tot aan haar kin - het is nog best fris - en een grote zonnebril op. Of ik het onbeleefd vind, vraagt ze, die zonnebril. Ik bestudeer haar even en zeg nee. 'Ik kan je ogen nog gewoon zien.' Waarop ze lacht en zegt: 'Zoals bij een FBI-agent.' Om er meteen aan toe te voegen: 'Of nee, juist niet natuurlijk.' Die zonnebrillen spiegelen, dus daar kun je juist níét doorheen kijken.
Het zal een zeldzame stijlbreuk blijken, deze vergissing met betrekking tot de zonnebril. Ellen is ad rem, geeft antwoord zonder aarzelen, spreekt louter feilloze zinnen en doet dat met een accent dat haast koninklijk klinkt. Ze weet heel veel, leest heel veel.
'Ik vréét geschiedenis', zegt ze, als ze vertelt dat tijdschrift Zin haar heeft gevraagd naar Suriname te reizen, voor een reportage over ons koloniale verleden aldaar. Ze is er klaar voor. Alleen nog een paar deadlines wegwerken. 'Ik ben drukker dan God en God heeft tenminste nog engeltjes die Hem helpen.' Op zich is het niet erg dat ze het zo druk heeft, maar ze is een fervent gamer en heeft thuis nu al twee weken de nieuwe Zelda liggen, zonder die te kunnen spelen.
Bij de tramhalte - ze is voor een opname onderweg naar VondelCS in het Vondelpark - kondigt ze aan dat ze ook een stukje over mij zal schrijven. Ellen lift mee. Met Henk van Straten dus. 'Niet uit wraak', zegt ze. 'Maar voor het equilibrium.' Ik knik en stamel terwijl ik probeer een gevatte opmerking terug te maken, wat me niet lukt. Dat is niet erg, want Ellen neemt het alweer van me over; ze lijkt getraind op het elimineren van ongemakkelijke stiltes. 'Mag ik het stukje wel fiatteren?', vraagt ze. 'Het stukje wat?', vraag ik. 'Fiatteren', zegt ze nog eens. 'Ik weet niet wat dat betekent', zeg ik. Ze kijkt me aan, door die grote zonnebril, en lijkt heel even niet te kunnen geloven dat ik het echt niet weet. Enfin, het komt erop neer dat ze mijn stukje voor publicatie graag nog even inziet.
Controle. Ik vermoed dat Ellen graag controle behoudt. Ook haar eloquentie en rapheid van tong lijken daar iets mee te maken te hebben. Haar zinnen zijn als spaken in het wiel van de situatie.
In de tram zitten we vlak naast elkaar. Ellen praat. Ik knik. Elke keer als ik iets zeg, heb ik het gevoel dat ik niet goed uit mijn woorden kom. Geen wonder dat ze het zo goed deed bij De Slimste Mens. Als ik zeg dat ik ook heb toegezegd aan dat programma mee te doen, vertelt ze hoezeer die ervaring haar heeft tegengestaan. Ik ben ineens bang om af te gaan, daar. 'Ben je goed in Triviant?' Ik zeg nee. 'Lieverd', zegt ze. 'Doe het niet. Ze kraken je op internet helemaal af.' Dan lacht ze, alsof ze de grap tegen zichzelf maakt.
Het statige VondelCS doemt op in de zon. Binnen wachten camera's. Er staat een bank. Ellen zal vertellen. Haar zinnen zullen foutloos zijn. Elke stilte zal zich geïntimideerd uit de voeten maken.
Henk lift al een tijdje mee! Hier vind je er een paar
Schrijver Henk van Straten reist elke week een stukje op met een min of meer bekende Nederlander, met onder anderen...
...de baas bij Broadly, onlineplatform voor vrouwen, Noor Spanjer
