Henk lift mee met Anna Drijver

We appen heen en weer: zijn er snelbussen tussen Zwolle en Meppel? Ja, het lijkt er wel op. Nee, toch weer niet, de storing is verholpen. In Zwolle stap ik in de trein waar Anna Drijver al in zit. Ze is vanuit Amsterdam onderweg naar Groningen, waar ze vandaag de eerste repetities heeft voor de toneeladaptatie van de tv-serie Borgen. Ik overhandig haar de cappuccino die ik voor haar heb meegenomen en ga tegenover haar zitten.

Heute ist ein guter Tag zum tanzen, staat er in subtiele, witte letters op haar grijze T-shirt. Haar krullen hangen los en ze is amper opgemaakt; ik heb haar zo, zonder opsmuk, altijd op haar knapst gevonden. Twee flinterdunne gouden kettinkjes om haar hals. Een zwarte broek en zwarte laarsjes. Op de stoel naast haar een felblauwe tas met een fluorescerend groen hengsel. 'Ik heb het gevoel van de eerste schooldag', zegt ze. Niettemin maakt ze een ontspannen indruk. Tijdens het praten laat ze haar blik af en toe langs het voorbijtrekkende landschap glijden en plukt ze een beetje aan haar krullen, niet nerveus of speels, eerder kalm en gedachtenloos.

Een tien uur durend toneelstuk gaat het worden. Het begint één uur 's middags en eindigt om elf uur 's avonds. Tussendoor zijn er pauzes en is er lekker eten. Een dagje uit, een beleving. 'Ik denk dat het in deze vorm goed kan werken', zegt ze. 'Want bij een drie uur durend stuk van Shakespeare heb ik soms ook wegtrekkers hoor.' Ze demonstreert hoe ze dan in slaap valt, met haar hand tegen de zijkant van haar hoofd op zo'n manier dat degene naast haar het niet doorheeft. Een vrouw aan de overkant van het gangpad ziet het haar doen en glimlacht, maar dat ziet Anna niet, juist door die houding natuurlijk.

Gisteren was ze bij de presentatie van het nieuwe seizoen van RTL4. De hele RTL-familie was er. Alle nieuwe formats kwamen voorbij. Anna speelt in de dramaserie Zwarte Tulp, waarvan het eerste seizoen binnenkort op de zender is te zien. Vandaar. Ze kwam er nogal beduusd weer vandaan; de glamour, de hysterie, alle pers en BN'ers. 'Ik ben blij dat ik nu dit heb', zegt ze, en wijst naar het scenario dat opengeslagen tussen ons in op het tafeltje ligt. Repeteren en dan het theater in; verder niet te veel poeha. 'Toneel is echt. Het podium opstappen is echt.' Sinds Wie is de Mol? heeft ze nergens meer aan meegedaan. 'Dat blijft zo. Sowieso doe ik nergens aan mee waarbij je op een knop moet drukken.'

Acteren, daar ligt het zwaartepunt. En schrijven; twee romans en recentelijk twee afleveringen voor Project Orpheus, een aanstaande tv-serie. 'Maar een roman, daar moet je echt tijd en aandacht voor hebben.' Ze zegt het nog net niet met een zucht.

Assen zijn we inmiddels al ruimschoots voorbij. Hoe langer de rit duurt hoe energieker Anna vertelt. Vlak voor Groningen zit ze voorovergebogen en gebaart met armen en handen. Ze strijkt haar krullen naar achteren, en ze vallen terug. Ze stroopt de mouwtjes van haar T-shirt op, en ze vallen terug. En dan zijn we er, en stappen we uit, en zeggen we elkaar vaarwel.

Daarna nog een paar appjes. 'Ik heb de suiker voor je cappuccino nog in m'n broekzak zitten', schrijf ik. 'Ik wilde jou nog vragen om op m'n spullen te letten', schrijft zij. 'Want ik moest heel nodig plassen!'

_{Schrijver Henk van Straten reist elke week een stukje op met een min of meer bekende Nederlander.
Twitter: @hendrikvanstraten}