Helden

Een man heeft zo zijn helden. De mijne heten Jan van Beveren, Calvin (van de strip Calvin & Hobbes) en Mark Lamarr. De eerste is de stijlvolste doelman aller tijden, de tweede is de deugniet die ik tot mijn mateloze geluk herken in mijn jongste zoon, en de derde was de presentator van het BBC-programma Never mind the buzzcocks. Lamarr was bij de start in 1996 de eerste presentator van Never mind the Buzzcocks. In 2005 hield hij het voor gezien, op het hoogtepunt van zijn roem. Hij was Paul Weller die The Jam ontbond, Simone Walraven die Countdown vaarwel zei, Jan van Beveren die alle schepen in Nederland achter zich verbrandde.

Gisteravond zond BBC2 om elf uur aflevering vier uit van weer een nieuwe, twaalfdelige serie van Buzzcocks, met overigens Terry Wogan als presentator. Buzzcocks is een anarchistische muziekquiz waarin het uiteraard niet gaat om het juiste antwoord, maar om het gevatste antwoord. Er zijn twee teamcaptains die ieder twee wisselende gasten in hun team hebben, veelal bekende muzikanten of komieken. Inderdaad, als format is het niet hyper-origineel, in Nederland wordt het regelmatig gekopieerd, laatstelijk door BNN in Doe maar normaal.

Edoch, zoals ik vroeger klaar zat voor Toppop (waar ik echt de héle week naar uitkeek), zo zit ik tegenwoordig alleen nog maar klaar voor Never mind the buzzcocks. De gin-tonic wordt om vijf voor elf ingeschonken, één klontje ijs graag, zodat ik stipt om elf uur bij het roffelende intro klaarzit. Op dat moment ervaar ik dezelfde opwinding als destijds bij het intro van Toppop. Dit is de opwinding die belooft dat er iets staat te gebeuren, dit is de opwinding van de kleine jongen die de brandweersirene zijn straat hoort naderen.

Wat in praktische zin meespeelt, is dat in tegenstelling tot Nederlandse programma's Never mind the buzzcocks niet te zien is op internet, los van wat Youtube-clipjes. 'Not available in your area' luidt de boodschap die je krijgt als je op de Engelse Uitzending gemist klikt. Dus je moet er wel klaar voor zitten op het vaste tijdstip - een bijna ouderwetse manier van tv-kijken die jongensachtig enthousiasme genereert. Zo zie je maar, soms is stilstand een zegen.

Buzzcocks is voor een deel gescript, maar voor het grootste deel vaart het op de gevatheid van de aanwezigen. Nee, laat dat maar aan die Engelsen over. Van overzeese sitcoms wordt altijd gezegd dat die een heel team aan schrijvers hebben, en dat het om die reden oneerlijke concurrentie is met Nederlandse comedy's die het met een halve schrijver en een paardenkop moeten doen. Dat is ongetwijfeld waar, maar de voornaamste reden voor de matheid van Nederlandse comedy's is die typische behoefte om vooral gezellig te willen wezen. Scherp, gevat, venijnig maar toch goed gehumeurd; het is ons zelden gegeven. Hoewel BNN's Ruben Nicolai behoorlijk in de buurt kwam in Doe maar normaal. Het hielp dat hij die andere Ruben, Ruben van der Meer, als een van de teamcaptains aan zijn zijde wist.

Nou, toch nog een beetje oranje boven dus. Al heb ik voor vanavond toch wederom een vinkje gezet bij BBC2, waar om 23:00 uur Have I got news for you begint. Gin-tonic anyone?

Jean-Pierre Geelen is 15 augustus terug. Deze week wordt hij vervangen door Arno Kantelberg, hoofdredacteur van Esquire.

undefined