Heerlijk onderdompelen in het lauwwarme geluid van Jones

Kleine zaaltjes, die horen bij een een debuterend zangeres op het jazz-label Blue Note, dat lukte nog wel, want behalve prachtig zingen, speelt ze ook behoorlijk piano. Maar wie zoveel platen als Jones verkoopt (achttien miljoen van de eerste en het eerder dit jaar verschenen Feels Like Home, is wereldwijd de best verkopende cd van de laatste maanden), zal rokerige cafes moeten vervangen voor grote hallen.

Voordat Jones met haar als Handsome Band geroduceerde vijf begeleiders eind juni de Amsterdamse Music Hall zal aandoen toert ze door de rest van Europa. Ze begon met vier dagen rood pluche in het Londense Apollo Hammersmith theater. Toch twee keer Carrdie zaal, maar het kostte Jones dinsdag geen enkele moeite haar warme stem tot in de verste uithoeken te doen schitteren. Gezeten achter een zwarte vleugel, die ze regelmatig zou afwisselen met een kleine elektrische Wurlitzer piano, was de betovering eigenlijk bij het eerste nummer, Hank Williams' Cold Cold Heart, al compleet.

Want je kunt zo je bedenkingen hebben bij het wat al te bedaagde en brave plaatwerk van Jones, ze heeft een stem uit duizenden en wat een genot om je in dat lauwwarme geluid onder te dompelen.

Maar hoe zou haar band het houden? Gerecruteerd uit haar vriendenkring, bleek dit voorheen een muzikaal wat te beperkt gezelschap, maar drummer Andrew Borger is sierlijker gaan spelen, Norahs hartsvriendin en voormalig tourmanager Daru Oda was met haar juist gedoseerde tweede stem beslist een aanwinst maar de grootste verbetering kwam van de gitaristen Adam Levy en Bobby Macintosh.

Juist hun spel gaf het optreden de dynamiek die voorheen bij Jones gemist werd. Gewezen bandlid Jesse Harris mag dan verantwoordelijk zijn voor Jones nog altijdbeste liedjes. Maar zijn Don't Know Why werd dankzij Macintosh akoestische spel pas werkelijk wonderschoon.

Ieder liedje kreeg een iets andere instrumentale setting met steeds een andere muzikant die het nummer naast Jones moest dragen. Waar Jones de Wurlitzer bespeelde was er ruimte om aan bedaagdheid te ontsnappen, en soms kon ze het zelfs zonder instrument af, zoals in Tom Waits zelf aangeleverde bijdrage aan haar oeuvre The Long Way Home.

Jones is al lang niet meer het nieuwe jazztalent zoals ze ooit gepresenteerd werd. Met jazz heeft haar aanpak niets meer van doen. Ze weet zich bovendien net zo goed raad met country, zoals een hartverscheurende versie van Gram Parsons' She bewees; een oud door haar van tekst voorzien pianostuk van Duke Ellington werd even gracieus uitgevoerd.

Jones bewees zichzelf definitief als groots liedjesvertolker, het enige dat ze nog te vrezen heeft is dat haar eigen werk en dat van haar bandleden, zoals van haar levenspartner bassist Lee Alexander toch wat achterblijft bij werk van Waits, Williams, Parsons en Ellington. Want niet al het eigen repertoire lijkt even tijdloos.