HCAW coachen, dat is soms best leuk

Van onze honkbalmedewerker

Peter Bruin

BUSSUM

Nu speelden ze tenminste op een manier zoals McGinnis het graag ziet. Strijdend en vol bezieling tot het laatste punt. Hij weet zeker, als het nodig was geweest zouden ze ook het gravel hebben opgevreten. In zo'n atmosfeer werd de bal eigenlijk op de knuppel gekeken en konden rake klappen niet uitblijven.

Zelfs de routiniers van Neptunus bleken niet bestand tegen de immense en nimmer versagende druk die tot een verrassende ontknoping leidde. De voornamelijk door homeruns opgebouwde voorsprong van 3-7 moest in die ene laatste slagbeurt van HCAW toch nog aan de ontketende tegenstander worden prijsgegeven.

Dit seizoen heeft McGinnis in stilte vaak getwijfeld of hij wel op voldoende respect van zijn ploegleden mocht rekenen. Dat meende hij tenminste wel eens op te maken als er weer eens een opdracht van hem in het veld werd genegeerd. Of als hij zich in de dugout ergerde aan allerhande schampere opmerkingen. Vaak trok hij het zich aan. Want McGinnis is daar nu eenmaal gevoelig voor. Vandaar zijn twijfels over respect.

Gelukkig voor hem hebben een paar spelers die binnen de groepshiërarchie nogal wat aanzien genieten onlangs het initiatief genomen deze situatie te beëindigen. Het had immers volstrekt geen zin zo door te kwakkelen. Er werden afspraken gemaakt. Iedereen is op het hart gedrukt: McGinnis is de coach, er wordt gedaan wat hij zegt, of je het ermee eens bent of niet.

Tegen Neptunus was het effect merkbaar. Vorige week nog, tijdens het tweede play-off-duel, ging HCAW thuis op een beschamende wijze onderuit tegen dezelfde tegenstander. Het verzet was nihil en de nederlaag werd zonder morren geaccepteerd. Nu zou het allemaal heel anders gaan. Donderdagavond, tijdens de training, had McGinnis hen nog op het hart gedrukt: 'Er is geen zondag. Zet alles op de wedstrijd van zaterdag.'

Nadat de uitstekende Neptunus-werper Cordemans zaterdag 99 ballen had gegooid en misschien wel iets te snel was vervangen door Kohl, leek er voor de landskampioen nog geen vuiltje aan de lucht. En zeker niet toen de voorsprong tot 3-7 werd uitgebouwd. Maar bij het begin van de laatste slagbeurt gingen de mouwen van de HCAW-shirts omhoog en werd er nog eens krachtig in de handpalmen gespuwd.

McGinnis wilde dat zijn mannen aan een rally zouden beginnen om zodoende druk op de tegenstander uit te oefenen. De opdracht van de coach werd ditmaal zonder morren uitgevoerd. Eerst opende Jurjan Koenen met een twee-honkslag, daarna kreeg Rijst vier-wijd, waarna Frank Koene met enig geluk ook raak sloeg. En toen Kohl teveel wijdballen ging gooien en er niet in slaagde de zwakste slagman van HCAW, Ronald de Jong, uit te schakelen kon Koenen zomaar 4-7 binnenlopen.

Op dat moment besloot Neptunus-coach Collins om Kohl te vervangen door Brauckmiller. Een omstreden keuze. Weliswaar heeft Brauckmiller een imponerende staat van dienst als reliever achter de rug, maar dit seizoen heeft het hem weinig innings en nog minder succes opgeleverd. Zijn elleboog vertoont nogal wat mankementen, waardoor de fastball nauwelijks beweegt en de curveballen nauwelijks nog die naam mogen dragen.

Toch slaagde Brauckmiller erin zijn eerste tegenstander, Fokke, uit te schakelen. Maar hij kon niet voorkomen dat Rijst vanaf het derde honk de stand op 5-7 bracht, onder grote opwinding van het thuispubliek. Hierna begon de lijdensweg pas goed voor Brauckmiller.

Weliswaar is Jeffrey Cranston de beste slagman in de hoofdklasse maar als er een belangrijk moment is aangebroken, lijkt hij bevangen door spanning en laat hij het steevast afweten. Maar tegen de sukkelende Brauckmiller slaagde Cranston erin de bal ver genoeg weg te slaan om Koene en De Jong te laten scoren waardoor de stand gelijk werd getrokken. En nadat Koehorst en Mendes in de rumoerige eindfase op de honken waren verschenen, was het de beurt aan Roy Berrevoets.

De eerste bal die Brauckmiller gooide, een beetje hoog, niet te hard en aan de buitenkant van de plaat, nam Berrevoets vol op de knuppel waarna Cranston voor 8-7 en het einde van de wedstrijd zorgde.

McGinnis toonde veel waardering voor zijn ploeg. 'Dit team heeft plus- en minpunten. Wat dit team heeft geleerd is dat de wedstrijd nooit is afgelopen voordat de laatste nul is gevallen. En ik denk dat de jongens volwassen zijn geworden. Ze laten de kop niet meer zo gauw hangen, geven niet op, vechten voor wat ze waard zijn en wachten met geduld op het moment om toe te slaan. Op zo'n moment kan ik er niet meer met hen over praten. Zij moeten het doen. En zij hebben het vandaag gedaan.'

Straks rest nog de finale om de landstitel tegen Kinheim. Daarna gaat McGinnis praten over het wel of niet verlengen van zijn verbintenis. 'De club heeft laten weten het zeer op prijs te stellen als ik blijf. Het liefst zou ik ook door willen gaan.' Zijn gevoel zegt echter dat hij zijn beslissing nog even moet uitstellen. Hij zegt het niet, maar hij wil eerst weten of hij op het respect van alle spelers mag rekenen.