Harvey Milk

Als de voortekenen niet bedriegen, moeten er morgenavond tijdens het prijzenfestival in Los Angeles wel een paar Oscars voor de film Milk in zitten; de film van regisseur Gus van Sant heeft acht nominaties. Sinds het project vorig jaar aangekondigd werd, keek ik popelend uit naar de biopic over Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele politicus van Amerika en fanatiek voorvechter van gay rights, die niet lang na zijn installatie vermoord werd, in 1978. Omdat Milk pas maanden na de Amerikaanse première in Nederland te zien zou zijn, hadden we ‘m tijdens de kerstdagen illegaal gedownload en worstelden we ons er, verspreid over twee of drie avonden, manmoedig doorheen. Ik vond Milk een weinig boeiende chronologische vertelling (‘en toen, en toen, en toen...’) van een fascinerend verhaal. Hier en daar een brok in de keel, maar kregen de mensen om Milk heen een beetje identiteit? Mwah. Wie was precies Harvey’s vriend, anders dan iemand die wordt gespeeld door de gekmakend opwindende James Franco? En wie was die hysterische jongeman met wie Milk verkering kreeg? Hun karakters hebben de diepgang van een vel papier. Dat ik überhaupt het einde van de film haalde wijt ik daarom graag aan Danny Glicker, de costume designer van de film. Ja, ook hij heeft een Oscarnominatie op zak. En terecht. Milk is weliswaar geen kostuumdrama in de ware zin des woords, maar de stylist heeft het tijdperk verdraaid mooi getroffen. Precies de goeie strakke spijkerbroek met wijde pijpen, met het perfecte nauwe T-shirtje erop. Precies het colbert met flinke revers, met de juiste brede stropdas erbij, zonder dat het camp wordt. Nu wil ik de verrichtingen van stylist Glicker niet bagatelliseren, maar het archiefmateriaal was natuurlijk een goudmijn. Harvey Milk woonde in groovy San Francisco net toen gay identity zichtbaar begon te worden. T-shirts met slogans erop, veel houthakkershemden, loeistrakke broeken. Maar toen Milk politieke ambities begon te krijgen, gingen eerst zijn baard en vervolgens zijn paardenstaart eraf. Handig dat Milk een camerawinkel op Castro Street had; er is veel fotomateriaal van hem en zijn vriendenkring beschikbaar. Wat de kledingontwerper dan ook vooral deed was het letterlijk herscheppen van de klerenkast van Milk en zijn omgeving. Er was niks deftigs of spectaculairs aan, want Milk c.s. hadden amper geld. Als voormalig rommelmarktverslaafde met een fascinatie voor doodgewone kleren mag ik graag naar de perfect georkestreerde vintage garderobe kijken. Milks bruine tweedelige pakken, zijn flapperende stropdassen, en een letterlijke remake van het T-shirtje waarin Milk een enorme menigte toesprak, met de tekst ‘I’ll never go back’ op de borst. ‘Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik Sean Penn in dat T-shirt zag’, zei stylist Glicker in een interview met de Amerikaanse ELLE. En ik ook. Zoals gezegd: de film sleepte zich voort, maar ongeacht wat de andere genomineerden in de categorie ‘Aankleding’ er van gebakken hebben: ‘And the Oscar for best costume design goes to... Milk!’