Halve goal

Kijkend naar de Nederlandse

'Was het de moeite waard?', informeer ik na afloop bij een ANP-collega. 'Nee, er is met 3-2 verloren. Alleen na de wedstrijd gebeurde er iets raars. De Nederlandse spelers riepen toen: drie cheers voor de spleetogen. Schandelijk natuurlijk. Maar ik vind eigenlijk niet dat je dit in de krant zou moeten zetten.'

De raadgeving ging bij mij het ene oor in en het andere uit. Coach Grimbergen nam mij de publicatie van het spleetogen-verhaal erg kwalijk. 'Zo ga je toch niet met de Nederlandse belangen om', bromde hij. En: 'U bent beslist geen supporter van onze mooie hockeysport.'

Het nam niet weg dat Nederland-Groot-Brittannië mij kon boeien. De manier waarop de talrijke spelerswissels aan Britse kant werden uitgevoerd, was een verademing vergeleken met het gehannes op het EK voetbal en het labbekakkerige tijdrekken waarmee daar een vervanging gepaard ging. In het hockey lijkt tijd geld te zijn. Iedereen haast zich ondanks de hitte om de bal in het vijandelijke doel te krijgen.

De kunst is zo snel mogelijk in de cirkel te komen van waaruit mag worden gescoord. Het gaat er daarbij eigenlijk om een strafcorner te versieren door de bal binnen de cirkel tegen het been van een tegenstander te meppen. Een strafcorner is namelijk zoiets als een halve goal. Wat ik niet begrijp is dat het opzettelijk slaan van de bal tegen de voet van iemand die geen kant op kan, met een strafcorner wordt beloond. Dit is even ver strekkend als onlogisch.

Overigens was de Belgische televisie er maandagavond live bij toen Nederland zijn eerste twee judomedailles binnenhaalde. De NOS had pas een half uur later verbinding met Atlanta. Toen was voor menigeen de spanning er al vanaf.

Ben de Graaf