Haico Scharn (1945-2021) verruilde een toekomst als priester in voor die van atleet

Hij voelde aanvankelijk de roeping tot het priesterschap. Maar op het seminarie ontdekte Haico Scharn heel hard te kunnen lopen. Toen hij na twee jaar besloot toch maar geen priester te worden, stortte Scharn zich op de atletiek. En hij zou vele records verbreken. Zo was hij de eerste Nederlander die de Engelse mijl in minder dan vier minuten wist te lopen. In 1972 nam hij deel aan de 1500 meter op de Olympische Spelen in München.

Naast atleet was hij sportinstructeur in het Nederlandse leger en later ook bondscoach. In die laatste rol ging hij drie keer naar de Olympische Spelen. Een van zijn pupillen was de sprinter Els Vader met wie hij later zou trouwen en twee kinderen kreeg. Dochter Micky leed aan een ernstige vorm van nierfalen.

Huisvader

‘In 1995 ging hij met de vut. Hij was toen vijftig jaar oud en werd huisvader, zodat mijn moeder, die 15 jaar jonger was, carrière kon maken. Hij kookte en bekommerde zich om het gezin. Een echte huisvader’, vertelt Micky.

Haico Scharn werd geboren in een gezin van negen kinderen in het Brabantse Gemert, waar zijn vader politieagent was. In de jaren zestig brak hij door bij de atletiekvereniging GVAC in Veldhoven, later stapte hij vanwege zijn plaatsing bij de Oranjekazerne over naar Ciko ‘66 in Arnhem. In zijn carrière vocht hij op middenafstanden vele titanenduels uit met een ander grote Nederlandse atleet: Bram Wassenaar. Scharn was een echt trainingsbeest. Soms liep hij 225 kilometer per week. Hij ging altijd tot het randje en stopte pas als hij te veel last kreeg van zijn hamstrings.

Dagelijks trainen

Ook als trainer bij Ciko ‘66 en als bondscoach verwachtte hij dat atleten zich het snot voor de ogen trainde. In een interview met Atletiekwereld zei hij als trainer topatleten op de 800 en 1.500 meter zwaar te belasten. ‘Vuurwerk, tempo en snelheid. Kracht-, circuit- en heuveltraining. Ongeveer twaalf trainingseenheden. Gemiddeld 100 kilometer per week. Relatief dus vrij veel duurwerk. Puur om het aerobe vermogen te vergroten. Want dit is immers de basis voor elke middenafstandsatleet.’

Op 8 februari overleed zijn echtgenoot Els Vader op 61-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Vier maanden later, op 10 juni overleed Scharn in zijn woonplaats Culemborg eveneens aan kanker. Hij werd 75 jaar. Zijn dochter Micky: ‘Mijn vader zei weleens dat hij liever de ziekte van mijn moeder had gekregen. En toen bleek hij zelf ook kanker te hebben.’

Pijn

Veel atleten hebben hun carrière aan Scharn te danken. Naast Els Vader trainde hij onder meer Letitia Vriesde, Stella Jongmans, Léon Haan en Robert Boer, die een zoon naar hem vernoemde. Hij kreeg kritiek omdat hij atleten te hard zou hebben laten trainen. Maar zelf wilde hij daar niets van weten: ‘Tweemaal per dag trainen is normaal en het lopen van harde tempo’s hoort daar nu eenmaal bij. En dat die zware tempotrainingen dan pijn doen, is niet meer dan logisch want elke specifieke trainingsvorm waarbij in de buurt van het wedstrijdniveau gelopen wordt, doet dan pijn.’

Scharn was ook koppig. In 1982 brak hij met de atletiekbond die hem echter aan zijn contract wilde houden. Dat leidde zelfs tot een rechtszaak.

Na zijn pensioen was hij nog actief bij sportcentrum Juliën in Lienden.