Hagenaar Feijen begint half november aan vijftienvoudige triatlon 'Het lichaam kan 'n hoop hebben, hoor'

Van onze verslaggever

Rolf Bos

DEN HAAG

Lekker leven, hand in hand met de ultra-triatlon. Het lijkt een onoverbrugbare tegenstelling. De leek die al verbaasd kijkt naar gewone triatleten die op Hawaii of in Almere een wedstrijd afleggen, zal zich helemaal verbazen over de prestaties van Martin Feijen (39), recordhouder op de vijf- èn tienvoudige triatlon. Het zijn inspanningen die dagen duren.

Nog is het niet genoeg. Op 15 november begint de Haagse automatiserings-deskundige in Monterrey (Mexico) aan de vijftienvoudige triatlon. Er moet een zakjapanner aan te pas komen om de totalen te berekenen: 57 kilometer zwemmen, 2700 kilometer fietsen en dan nog even 632 kilometer hardlopen.

Tel dit alles bijelkaar op, dan ben je dik Europa uit, maar Feijen en zijn twintig-en-nog-wat concurrenten blijven in het middenamerikaanse land binnen de grenzen van een 25 (!) meter bad. Ze lopen en fietsen vervolgens op een 1,8 kilometer lang parkoers in een park.

De limiet is 5 december; wie dan nog niet binnen is, wordt uit de strijd genomen. Feijen verwacht op pakjesavond al hoog en breed gefinisht te zijn. Het liefst als winnaar natuurlijk, al schijnt de Litouwer Urbonas goed in vorm te zijn.

Feijen schat dat hij er zo'n dag of dertien over doet, inclusief de broodnodige slaappauzes, want de ultra-atleet gaat ditmaal wèl rusten onderweg. Hoeveel uur per nacht, weet hij nog niet precies. 'Dat hangt ervan af wat de concurrentie doet.'

Hoe train je voor zo'n monsterafstand? 's Avonds tussen zes en negen is het hoofd informatietechnologie van de Koninklijke Bibliotheek sowieso nooit thuis, daarnaast fietst hij in september de race Parijs-Amsterdam, start hij op het kippe-endje van de marathon van Amsterdam, legt hij een twaalfuursloop af in Amersfoort en rent hij een week later de dubbele afstand in Almere. In oktober volgt, samen met trainingsmaat Aad Oosterom, een 'weekeindje fietsen in het Haagse Zuiderpark.'

Een weekeindje fietsen in het park? 'Op vrijdag opstappen, zondagavond afstappen.'

Noem Martin Feijen sportverdwaasd, en hij glimlacht. Hij vindt het zelfs wel prettig om het weer te horen. 'Hoe meer mensen roepen dat wat ik doe een soort van sportverdwazing is, hoe gemotiveerder ik word.' Hij wil zich niet vastleggen binnen de door mensen afgesproken grenzen, hij is vooral nieuwsgierig wat er voorbij de einder te vinden is. 'Het lichaam kan een hoop hebben, hoor.'

En dat andere, ook veelgehoorde tegenargument veegt hij resoluut van tafel. Want ongezond is zo'n ultra-triatlon niet. Hier, een medisch onderzoek uit het blad Ultra-Cycling, waaruit blijkt dat de lijven van deelnemers aan de fameuze Race Across America (de zogenoemde RAM) zich aanpassen aan de omstandigheden.

Feijen: 'Het lichaam is halverwege de race in staat om de neerwaartse spiraal om te buigen in positieve richting. Nee, ik blijf volhouden dat zo'n ultra-triatlon gezond is.' Vorig jaar beeïndigde hij op zaterdagavond de vijfvoudige, dinsdagochtend zat hij weer fris achter de computer in de Koninklijke Bibliotheek, de werkgever die hem dit jaar zelfs een deel van zijn reiskosten vergoedt.

Geestelijk is het eigenlijk nog het zwaarst, zegt hij. Hoe voorkom je dat je op de fiets niet in slaapt valt, en tegen die boom rijdt? Of je wéét dat je linksaf moet, maar het lichaam gaat tòch rechtsaf. 'Daar moet je je tegen wapenen.' Feijen gaat de komende weken daartoe 'moeilijke' praat-radioprogramma's opnemen, die hij tijdens de race kan afluisteren.

Na een monstertriatlon is Feijen slechts één à twee kilo kwijt. Hij blijft onderweg goed eten. Ooit waren het Marsen en Milky-Ways, maar dat beviel niet. Nu gaan er onderweg muesli, aardappelpuree, pasta en appelmoes in de tank. Naast de vijftien blikken sportdrank à vijf kilo die in Mexico aangelengd opgedronken worden, kookt vrouw Joke tijdens de race haar beproefde yoghurtsmurrie. Het recept: yoghurt, kruiden, pindakaas, maïs, peentjes, komkommer, doperwten en worteltjes - tesamen boordevol koolhydraten.

Wanneer Feijen in Monterrey van start gaat is hij bijna veertig jaar oud. Zijn er grenzen, houdt het ooit op? 'Ik weet het niet, ik bemerk nog steeds progressie. Ik wil trouwens helemaal niet aan grenzen denken.'

Nog verder dan, nog langer - wie weet? Zelfs een twintig- of veertigvoudige triatlon sluit hij niet uit. 'Waarom eigenlijk niet?'