Gepensioneerden

Naast de kerk ligt het parkeerterrein van supermarkt Digros. De bijbehorende rode vlaggen klapperden in de wind. Langs de lucht rolden Hollandse wolken. Aan de rand van het parkeerterrein stonden drie gepensioneerden met de fiets aan de hand, mannen met hoekige koppen en kleurige jekkers. Ze stonden half op de stoep, half op de weg. Twee van de drie hadden fietstassen achterop.

'Volle bak hè', zei een van de mannen.

'Tjokvol', beaamde een ander.

'Veel bekenden?', vroeg de man die als laatste kwam.

'Heel wat', zei de eerste, 'maar wat wil je. . .'

De heren zwegen.

'Hij gaf het inenen op hè, dat zei Herman.'

'Hij hoorde dat de kanker was uitgezaaid en gooide de handdoek in de ring.'

'Als je de handdoek in de ring gooit, is het snel gebeurd.'

'Geen mens houdt het vol.'

Weer vielen de mannen stil. Ze keken naar de kerk. Voor de deur stond een heer in een zwart kostuum te telefoneren. Uit de supermarkt kwamen vrouwen met boodschappen. De winkelwagentjes rinkelden over het parkeerterrein. Uit de kerk klonk vaag gezang 293, 'wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heren hand'.

De lijkwagen kwam voorrijden, plus een speciale auto voor de bloemstukken. De volgwagens stonden om de hoek te wachten. De kerk kwam uit.

'Daar heb je Yvonne van Gennip', zei een van de mannen.

'Waar?'

'Daar, die met dat lange haar. Daarnaast, dat is Carla Zijlstra.'

'Dat is Piet van Dijk. Daar heeft ie nog koppelwedstrijden mee gereden. Met oude Tinus ook.'

De mensen die uit de kerk waren gekomen, vormden een haag waar de kist tussendoor werd gedragen.

'Is Hilbert er ook?'

'Van der Duim? Niet gezien.'

De kist werd de lijkwagen in geschoven. Uit de kerk kwam nu een gestage stroom mensen. Heel wat mannen staken een sigaret op. Hun vrouwen zagen er zondags uit. Iedereen verdween verrassend snel, en overal werden auto's gestart. De tocht ging naar de begraafplaats.

'Ik ga maar eens naar moeder toe', zei een van de mannen. Hij stapte op zijn fiets. 'Tot ziens maar weer.'

Op dat moment kwam Hilbert van der Duim de kerk uit. De oud-kampioen droeg jeans en een legerjack. Hij had de handen in de zakken. Hij was flink kalend, maar hij had nog steeds dezelfde ironie over zich als op dat WK van 1981 in het Bisletstadion van Oslo waar hij de eerste dag een rondje te weinig reed op de vijf kilometer en de volgende dag viel op de 1500 meter. Hij scharrelde wat rond, stak de straat over en verdween. De twee gepensioneerden die nog op hun post waren, zagen hem niet. Ze hadden het al over een volgende dode.