Column
Genee is hoogbegaafd, autistisch of een cyborg
Onder de indruk van het gemak waarmee Wilfred Genee maar kletst en kletst. En kletst. En doorkletst.
Zeg dat voebal-programma hè: die Wilfred Genee is een natuurverschijnsel. Ik zat ooit naast 'm bij BNR en was oprecht onder de indruk van het gemak waarmee hij maar kletst en kletst. En kletst. En doorkletst. Geen momentje twijfel, onzekerheid of zoeken naar le mot juste. En waar een andere presentator tijdens de reclame probeert geconcentreerd te blijven voor het volgende blokje of juist achterover leunt om even te ontspannen, gaat hij simultaan whatsappen, twitteren, headlines lezen en God weet wat nog meer. Het woord multitasken komt niet in de búúrt. Allemaal met dezelfde onverschilligheid. Ik verdenk hem ervan dat hij hoogbegaafd is. Of autistisch. Of een cyborg. Hij wou ooit cabaretier worden, maar zijn gebrek aan menselijke trekjes brak hem op, vermoed ik. Dat is trouwens een lijstje apart, succesvolle mensen die eerst vergeefs hebben geprobeerd cabaretier te worden: Arnon Grunberg, Karel van de Graaf en Patrick Lodiers bijvoorbeeld. Maar dat terzijde.
Nou heb ik normaliter een hekel aan passie. Passie is een vies woord. Normale mensen hebben geen passie, die houden gewoon veel van iets. Maar bij Genee mag er wel iets van passie in. Je vraagt je af waar zijn liefde ligt. Niet bij voetbal in ieder geval, althans niet zichtbaar. Ja, niemand hoor, bij VI, ook niet het olijke duo zeiksnor & mani-depri. Wat op zich niet erg is; ik houd ook niet van voetbal. Maar ik hield ook niet van auto's totdat ik Top Gear zag, en niet van koken totdat ik Masterchef zag. Een goed tv-programma enthousiasmeert, waar het ook over gaat.
VI daarentegen bereikt het tegenovergestelde van enthousiasme. Elke lust tot het kijken van een wedstrijd vergaat je. Alle voetballers zijn over het paard getilde verwende overbetaalde luiwammesen en alle trainers megalomane incompetente charlatans. Een beetje zoals op politici schelden, ja, nu u het zegt, daar doet het me inderdaad aan denken. Jezelf verheffen door de mensen boven je neer te halen. Poepen in de hoge hoed van de directeur.
Bij politici kun je nog spreken van algemeen belang - gezag dient zijn plek te kennen (hoewel ik graag zou zien dat ministers weer met 'excellentie' werden aangesproken, gewoon om journalisten te pesten). Vooruit, recensenten plassen ook vanaf de zijlijn over mensen die wél iets kunnen, maar het publiek dient nu eenmaal geïnformeerd te worden aan welke kaartjes ze hun zuurverdiende knaken het beste kunnen uitgeven.
De enige reden echter om zure poep te gooien naar voetballers, toch niet de belangrijkste mensen op aarde, is dat ze boven het maaiveld uitsteken; hoger dan de over het paard getilde verwende overbetaalde luiwammesen in de studio. Noem me gezagsgetrouw, maar ik denk toch echt dat Danny Blind meer weet van coachen dan poepsnor en prozac. Net als Van Gaal op zijn beurt z'n mond moet houden over mijn pianospel (hoezo 'luie linkerhand'? Bemoei je met je eigen zaken, Louis). Zou het jaloezie zijn, die betweterij? Neeeeeeeee.
Wilfred is netjes opgevoed en doet niet mee aan het schelden. Hij faciliteert, maar het zal hem allemaal worst wezen. Deskundig kletst hij het hele kloteprogramma aan elkaar, zoals hij dat ook uitstekend en met dezelfde wakkere ongenaakbaarheid zou kunnen doen bij een programma over astronomie, literatuur of kinderporno. Wat voor vrouw of man zou hij hebben? Hoe is hij in bed? Waar ligt zijn hoop, en waar zijn verdriet? Vragen, vragen, vragen.
