Gemotoriseerde tweezitsbank met handrem

Na een stroeve kennismaking is de Smart geaccepteerd. In kringen van vlot en jong zonder kinderen (die kunnen niet mee want voor hen is geen plaats), van bedrijven die vlot en jong willen zijn, in het volwassen woonwerkverkeer, bij koeriers en servicemonteurs, maar ook in de wereld van de echte kerels. Politie in Duitsland rijdt erin, de Amsterdamse brandweer als ze niet blust. In de praktijk blijkt ook dat de auto echt mag meedoen. Geen van de mannen van de snelweg stopt met zijn gehaktbal wanneer je de Smart met zijn nietige 2,5 meter bij de benzinepomp onder hun raam parkeert tussen de Mondeo's en de Vectra's. Straks mag hij ook als ieder ander invoegen en in de stad krijgt hij voorrang als hij van rechts komt.

Nu kan aan de acceptatie bijdragen dat de Smart-rijder, wellicht is het compensatie, niet als treuzelaar door het leven gaat. De linkerbaan is net zo goed voor hem en hij kan daar redelijk meekomen. Bij 120 is het nog niet op en hij waait niet van de weg door de zuiging van een vrachtwagen. Je vergeet, door de relatief hoge zit en de verafgelegen voorruit, dat je in een halve auto rijdt. Er is voldoende ruimte, een veiligheidskooi, airbags. Alleen als je opzij kijkt, zie je uit je ooghoeken dat het achter de hoofdsteunen ophoudt: dit is een gemotoriseerde tweezitsbank met handrem, op te tuigen met veel extra's, van lichtmetalen velgen tot fietsdrager.

Wie behalve zichzelf gewoonlijk slechts een gereedschapskoffer of een medemens vervoert, kan overwegen zich te bekeren tot de filosofie achter de Smart: minimale afmetingen (parkeren), licht (wegenbelasting, brandstofverbruik), een zuinig motortje, goedkoop in de verzekering. Naast de standaard halfautomatische zesversnellingsbak kent de Passion-uitvoering ook een automatische stand, maar daarmee voltrekt zich het opschakelen in dezelfde mate onthaast, wat enigszins afbreuk doet aan het idee van een vlotte stadsauto. Een continu variabele trans missie en de Smart is af.