Gehandicapt
De VARA herhaalde zaterdagmiddag de aflevering van De Ronde van Witteman waarin een echtpaar vertelde hoe het enige jaren geleden een einde maakte aan het leven van haar dertien maanden oude dochtertje Femke....
Volgens de ouders had het meisje geen enkele kans op een menswaardig bestaan. In het ziekenhuis hadden ze tevergeefs aan artsen gevraagd een einde te maken aan het leven van Femke. De vader, die uit een eerder huwelijk een geestelijk gehandicapte zoon heeft, deed er tijdens De Ronde van Witteman voornamelijk het zwijgen toe, de moeder vertelde op haast zakelijke toon over de lijdensweg van het kind. Nog een gehandicapt kind erbij zou haar leven en dat van haar man tot een hel maken.
Paul Witteman is zelden op zijn mondje gevallen, maar met dit relaas wist hij duidelijk ook geen raad. Zijn verbijstering over het verhaal van het echtpaar was voelbaar. Zo ook de mijne. Ik heb deze aflevering van de Ronde nu tweemaal gezien en bij mij blijft onder meer deze vraag hangen: wat bezielde dit echtpaar eigenlijk om dit verhaal voor de televisie te vertellen?
Moesten ouders die met een vergelijkbaar 'probleem' worstelen, steun hebben aan het verhaal van de twee? Was dat de bedoeling van deze postume opening van zaken? De ouders vertelden in de uitzending dat ze inmiddels een gezond kindje hadden gekregen en dat ze nu een gelukkig leven leiden. Zijn ze nu nòg gelukkiger nu ze hun verhaal over Femke op televisie hebben verteld?
Uit Het Parool van zaterdag maak ik op dat de officier van justitie in Zwolle een onderzoek gaat instellen naar de handelwijze van dit echtpaar. Dat verbaast me niks. Ik mag hopen dat ze bij de VARA een afdeling nazorg hebben.
Marcel van Lieshout
