Geachte redactie

Inderdaad, in de veertig jaar dat ik meeloop, heb ik het management, dat tegenwoordig vaak geen zorgachtergrond heeft, zien uitdijen tot een monster dat de mensen op de werkvloer bedelft onder een grotendeels onzinnige papierwinkel. Een cultuuromslag qua inkomen zal zeker zoden aan de dijk zetten: datzelfde management trakteert zichzelf op bonussen ter grootte van mijn bruto jaarsalaris. Dat betekent per bonus één verpleegkunde minder.

Tenslotte weet mevrouw Borst best, dat je wel zonder driewieler groot kunt worden, maar dat veel mensen niet zonder hun rollator zelfredzaam oud kunnen worden en ook dat met de bezuinigingen op de sociale zekerheid sommigen straks noch een driewieler voor hun kinderen, noch een rollator voor hun ouders dan wel voor zichzelf kunnen betalen.

Mariska Jansen, Franeker verpleegkundige

WK 2018
11 augustus is een mooie dag. Het is de dag waarop een afvaardiging van de FIFA Nederland aandoet en tot de conclusie komt dat ze daar niet moeten zijn voor het WK van 2018 of 2022.

Een land dat 18 miljard moet gaan bezuinigen om te voldoen aan de Europese begrotingsregels, kan het tekort niet verder opjagen vanwege een voetbaltoernooi. Dat vindt Brussel nooit goed.

Of vertrouw ik nu te veel op het gezond verstand van bestuurders en politici en moet ik straks burgerlijk ongehoorzaam zijn door 9 euro in te houden op de belasting die ik de Nederlandse staat schuldig ben.

Want ik hou best van voetbal, maar ik weiger mee te betalen aan de absurde rijkdom van een club verlichte despoten die door het monopolie dat ze voor zichzelf hebben gecreëerd, denken dat ze alles kunnen plooien in een voor hun gunstige richting. Zo geweldig was dat voetbal in Zuid-Afrika nou ook weer niet.

Peter Nierop, Purmerend

Btw
Uit de btw-vrijstelling die de FIFA van Nederland krijgt (Ten Eerste, 11 augustus), kan maar één conclusie worden getrokken: het WK-voetbal heeft geen toegevoegde waarde voor ons land.

Frank Rijckaert, Doetinchem

Ground Zero-moskee
Het getuigt van een bijzonder slechte smaak in de nabijheid van Ground Zero een islamitisch centrum op te willen richten. Te verwachten valt dat Geert Wilders’ optreden in New York daar in smakeloosheid niet voor zal onderdoen. De breed geventileerde waarschuwing van Jaap de Hoop Scheffer dat Wilders in Amerika als een vertegenwoordiger van de Nederlandse regering zal worden gezien, is echter onzin. Als iemand als Sarah Palin weer eens iets heel doms zegt, dan denken wij in Nederland toch ook niet dat zij een standpunt van de regering-Obama verwoordt?

Peter Hofman Kolk, Haarlem

Parasiterende overheid
De komende regering wil 18 miljard bezuinigen en heeft al 16 miljard binnen (Voorpagina, 11 augustus). Dit geld mag niet uit de particuliere sector worden gehaald. De consument moet zoveel mogelijk zijn koopkracht behouden. De particuliere bedrijven vormen de banenmotor van de economie en moeten ook zoveel mogelijk ontlast worden. Alleen de parasiterende overheid heeft geen economische waarde (kost alleen maar geld) en dient substantieel te worden verkleind (minstens 30 procent aan ambtenaren en uitgaven). Overige bezuinigingen kunnen worden gehaald door ontwikkelingshulp te beperken tot noodhulp. Dat levert miljarden op. Ruim 2 miljard is te bezuinigen door onze militairen terug te trekken uit alle landen waar zij niet horen (Afghanistan bijvoorbeeld).

Dus minder regelgeving, minder overheidsdruk en meer vrijheid voor de bevolking. Dit zijn bezuinigingen zonder al te grote gevolgen voor de maatschappij.

L.P. Houtman

UWV
De inhoud van het artikel ‘Het UWV heeft mijn leven vergald’ (Economie, 10 augustus) komt ons zeer bekend voor. Wat Frans Winkel is overkomen, beschreven door Sander Heijne, kennen wij vanuit ons vrijwilligerswerk voor de stichting Ypsilon Amsterdam en Omstreken.

Ypsilon is een vereniging van familieleden en naastbetrokkenen van mensen die lijden aan schizofrenie of aan een psychose. Binnen deze stichting begeleiden wij al bijna twintig jaar nabestaanden na een zelfdoding.

In de gesprekken, met inmiddels meer dan 650 mensen, vernamen wij van deze nabestaanden wat zij met degenen die zij inmiddels hadden verloren, meemaakten bij het aanvragen van sociale voorzieningen (meestal een uitkering). Het kan soms niet weken, maar maanden duren voor er een beslissing tot toekenning van een uitkering wordt genomen. En waar moet iemand in die periode dan van leven?

Ook de nabestaanden zelf, die na het overlijden van hun dierbare op dat moment niet meer in staat waren te werken, hebben soms dezelfde ervaring als in het hierboven genoemde artikel is beschreven en gooiden daardoor, net als Frans Winkel, ‘de handdoek in de ring’.

Ons is gebleken dat, hoe groter het aantal inwoners is van een gemeente, hoe problematischer het gaat.

Jannie Schuit, Vellah Colcher, Amsterdam