Game van de week: een duizend doden sterven in diabolisch Bloodborne

Nou is het ook de bedoeling dat je in Bloodborne een duizenden doden sterft, in tegenstelling tot de doorsnee-game waarin je wordt geacht je huid level na level zo duur mogelijk te verkopen. Sterven in Bloodborne is namelijk de enige manier om er achter te komen wat je moet doen om te overleven in het gevecht waarin je net het onderspit hebt gedolven, of in een volgend gevecht waarin je onvermijdelijk opnieuw verliest.

Dat klinkt als een vervelende exercitie - voortdurend sneuvelen - maar Bloodborne geeft je echt het idee dat elke dood je weer een stapje dichter bij de oplossing brengt. Het lijkt in dat opzicht een beetje op het Tom Cruise-vehikel Edge of Tomorrow, de sf-film waarin Cruise een soldaat speelt die keer op keer sneuvelt, maar elke keer een stapje verder op het slagveld komt en uiteindelijk de vijand de definitieve doodklap verkoopt.

Bloodborne stelt het geduld van de spelers wel op de proef, op het diabolische af. Het is een spel dat je snel noch gemakkelijk leert. Het is een game die niet erg scheutig is met aanwijzingen op het scherm, of met uitleg in filmische fragmentenover wat er eigenlijk aan de hand is noch over wat je moet doen om allerlei griezelig gespuis op afstand te houden.

Mutanten

Die engerds maken Yarnham onveilig, een Victoriaanse/gotische stad waar de dood uit de muren en de vloeren sijpelt, waar je geen stap kunt verzetten of een hysterische viool kondigt nieuw onheil aan. De protagonist, die je aan het begin van de game zelf samenstelt, is er op zoek naar een remedie voor de plaag die Yarnham tot een voorpoortaal van de hel heeft gemaakt.

De mutanten en monsters, opgebouwd uit alle clichées uit het horror-genre, moet je een kop kleiner maken met een rijk arsenaal aan wapens, aangereikt door vier kleine lijkjes die uit vloeren omhoog komen. Elk van die wapens - vlammenwerpers, zwaarden aan een ketting - heeft zijn sterke en zwakke kanten, en het is zaak om daar slim tussen te schakelen.

De enige manier om verder een spoedige dood te voorkomen is tijdig bukken, ontwijken of vluchten - ook al bieden die maar kort soelaas. Een verlies aan levenskracht is alleen maar (gedeeltelijk) goed te maken door je belager weer aan te vallen. Dat houdt een zeker risico in: schaars zijn de plekken in Bloodborne waar je op adem kunt komen en je spelvooruitgang kunt bewaren.

Charitas

Zijn hoge moeilijkheidsgraad deelt Bloodborne met andere titels van ontwikkelaar From Software en bedenker Hidetaka Miyazaki, zoals Demon's Souls en Dark Souls. Ook dat zijn games die ingaan tegen de trend om gamers zo veel mogelijk bij de hand te nemen. Bloodborne neemt je hand wel, maar dan om die af te hakken en te zeggen: probeer de kurk nou maar weer eens op de fles te krijgen.

Is Bloodborne te moeilijk?

Misschien zegt het iets dat van de game in twee weken tijd een miljoen exemplaren zijn verkocht. Inclusief de gratis exemplaren die Sony op de dag van de introductie aan Deense gamers schonk die bloed doneerden. Wat je zegt: sterven voor een goed doel.

Bloodborne (From Software/Sony)
Uitgebracht voor de PlayStation 4
Geschikt bevonden voor 16 jaar en ouder (PEGI)