Futloos en verloren in kousen en jarretel

Stravinski's l'Histoire du soldat. Gaat dat niet over de soldaat die zijn ziel verkocht aan de duivel? Omdat hij ontgoocheld was door het bloederige veld van eer tijdens de Eerste Wereldoorlog? En kwam de soldaat niet langzaam tot inzicht dat het leven nooit meer zou worden zoals het was, toen hij monter op pad ging?

Aan die verhaallijn, onlosmakelijk verbonden aan Stravinski's muziek, heeft de Venezolaanse jonge choreograaf Javier de Frutos geen boodschap. The Fortune Biscuit, dat hij speciaal voor De Rotterdamse Dansgroep maakte, gaat over de mensen van nu. Die zijn in zijn visie allemaal gefrustreerd en agressief, losgeslagen ook.

Toch is dat niet het beeld dat hij in dit stuk oproept. De acht dansers lopen gedurende het grootste deel van de dans er tamelijk futloos en verloren bij. Al dragen zowel mannen als vrouwen, nog zulke spannend lingerie: transparante zwartzijden kousen en jarretels.

De een poseert eens wat met de armen wuft omhoog, een ander graait ergens vaag in zijn kruis en blijft daarna een moment op één been staan, met van die grillige klauwhanden. Dan haalt eentje onverwacht fel uit of raakt een koppel driftig aan het worstelen. Maar tot echt indringende daden, of beelden van die daden, komt het niet. Zelfs scènes die verkrachting of doodslag suggereren, zijn zo spanningloos geregisseerd dat ze ongemerkt voorbijgaan.

Beklemmend is The Fortune Biscuit allerminst. En mocht het allemaal grotesk zijn bedoeld, komisch is het evenmin. Het stuk is vooral dodelijk saai.

Toch proberen de dansers er wat van te maken: Gaby Allard als bezitterige vamp, Caroline Harder als lusteloos type, Cory Perigo als zielig vogeltje, Raymond Esterhuizen als hysterische mafkees. En ook de andere jongere dansers doen braaf wat ze wordt gevraagd.

Ook al zou dit gênante dansstuk nu net die ene misser zijn van De Frutos - ander werk van hem werd in het buitenland lovend ontvangen - dan nog valt niet te begrijpen dat leidster Käthy Gosschalk het liet passeren. Haar blunders hebben de afgelopen jaren de positie van deze moderne repertoire-groep geen goed gedaan. Ook dit seizoen begint weinig hoopvol. Want op Ton Simons' werk alleen, hier met zijn fraaie Through the Wall vertegenwoordigd, kan deze groep toch niet blijven drijven.

Isabella Lanz