Filmrecensies

Regisseur André Øvredal laat drie scholieren een videoreportage maken over trollenjager Hans die in dienst van de regering stiekem op de sprookjesdieren jaagt.

HORROR / Hobo with a shotgun * *

Regie Jason Eisener. Met Rutger Hauer, Gregory Smith, Molly Dunsworth. In 6 zalen.

De openingsbeelden van Hobo with a Shotgun zijn veelbelovend. Een goederentrein rijdt een stadje binnen, een zwerver stapt uit. In fraaie Technicolor-knalkleuren die een beetje vervaagd zijn - alsof de film veertig jaar in de kast heeft gelegen - maakt de eerste scène meteen de inspiratiebron van regisseur Jason Eisener duidelijk.

Hobo with a Shotgun is onderdeel van de Grindhouse-revival, door filmmakers Quentin Tarantino en Robert Rodriguez in gang gezet als een eerbetoon aan gewelddadige, goedkope en hilarische exploitatiefilms uit de jaren zeventig en tachtig. De 28-jarige Eisener won vier jaar geleden een door Tarantino en Rodriguez uitgeschreven competitie met een twee minuten durend filmpje over een zwerver op zoek naar gerechtigheid.

Dat filmpje, een hit op YouTube, groeide uit tot een echte speelfilm, die op zijn beurt een kleine hype ontketende. Voor een groot deel is dat te danken aan Rutger Hauer, die door Eisener voor de hoofdrol werd gestrikt. Een perfecte keuze, want in zijn rol als onderkoelde held - een wreker tegen wil en dank - is Hauer mooi op dreef.

Maar met het fraai uitgevoerde begin en de goede hoofdrol zijn meteen ook de sterkste punten van de film benoemd. De rest valt tegen: geen van Hauers tegenspelers lijkt over enig acteertalent te beschikken, en zowel het scenario als de regie zijn onevenwichtig en soms ronduit amateuristisch.

Dat lijkt geen groot probleem, want knulligheid hoort bij de betere B-film. En met een verhaallijn vol afgerukte hoofden en andere perverse martelingen doet logica er weinig toe. Eiseners film is niet bedoeld voor fijnproevers, maar voor een publiek dat smult van bloedfonteinen, onsmakelijk geweld, krukkig acteerwerk en foute oneliners.

Toch is Hobo with a Shotgun teleurstellend. Veel scènes zijn flauw en repetitief, en tenzij het al grappig genoeg is om een stel sadisten elkaar te zien afmaken, kent de film veel te weinig humor. Het is best knap dat Eisener met zijn debuut zo veel aandacht heeft weten te trekken, maar de kwaliteit van zijn film rechtvaardigt alle opwinding niet.

--------------------

KOMEDIE / Made in Dagenham * * *

Regie Nigel Cole. Met Sally Hawkins. In 10 zalen.

Gut, ja, staken. En dan? Als de dames van de Fordfabriek in Dagenham giebelend het werk hebben neergelegd, staan ze een beetje verloren met hun borden bij het hek van de fabriek.

Bittere ernst in een komisch jasje: Made in Dagenham is het ideale script voor regisseur Nigel Cole (Saving Grace, Calender Girls). Hij toont de waargebeurde vrouwenstrijd als een mild-pikante komedie uit de jaren zestig. Zijn hoofdpersonen, die in 1968 toch echt de Ford-directie op de knieën wist te krijgen, dartelen hier rond in vrolijk gebloemde jurkjes en Mary Quant-shorts, dansen op Wooly Bully en gebruiken cheeky als stopwoord.

Zo waargebeurd als het archiefmateriaal suggereert, is Made in Dagenham niet. Scenarist Billy Ivory, die zich verslikt in wat dramatisch bedoelde zijlijntjes, voegde verschillende dames samen tot een uiterst charmante stakingsleidster, een fijne rol van Sally Hawkins. Miranda Richardson is erg leuk als minister Barbara Castle.

En toch klopt deze ode aan vrouwelijke solidariteit en kracht niet helemaal: even vaak zijn de dames simpele kippen van wie de mannen denken dat ze zijn en de idee van gelijke rechten moet ze nota bene door een man worden uitgelegd.

--------------------

THRILLER / Unknown * * *

Regie Jaume Collet-Serra. Met Liam Neeson en Bruno Ganz. In 44 zalen.

Wordt Martin Harris wakker na een coma van vier dagen, komt hij erachter dat een andere man zijn plaats heeft ingenomen. Een die met zijn echtgenote in de super-de-luxe hotelkamer verblijft en als wetenschapper spreekt op het biotechcongres waarvoor hij naar Berlijn kwam. Hij heeft precies dezelfde herinneringen en letterlijk zijn plek ingenomen op foto's.

Unknown is duidelijk geïnspireerd door film noirs, Hitchcockiaanse persoonsverwisselingen en de Jason Bourne-trilogie. Er is maar een logische, doch onwaarschijnlijke verklaring voor - maar voor we daar zijn aangekomen, is Unknown best vermakelijk.

Regisseur Jaume Collet-Serra (Orphan) kan goed overweg met actiescènes. Liam Neeson blijkt na Taken opnieuw geloofwaardig als 'nerdige' wetenschapper die voor een auto-achtervolging meer of minder zijn hand niet omdraait. Maar, het hoogtepunt is Bruno Ganz als intrigerende oud-Stasi-medewerker met hart voor zijn werk. En een schitterende ontmoeting doet verlangen naar spionnenfilms uit de Koude Oorlogtijd.

--------------------

KOMEDIE / The Troll Hunter * * * *

Regie André Øvredal. Met Otto Jespersen, Glenn Erland Tosterud, Hans Morten Hansen, Johanna Mørck. In 5 zalen.

Grappige en geloofwaardige film doordat de regisseur liefdevol gebruik heeft gemaakt van het Noorse landschap, maar ook van grimmige sprookjes.

Voor een goede monsterfilm lijken trollen in eerste instantie ongeschikt. Niet alleen vanwege hun zachte, pluizige vacht, maar omdat ze zo groot en lomp zijn. Bomen knappen als luciferhoutjes als een driekoppig exemplaar 'de Tosserlad' op je af komt stormen. Trollen sluipen niet en dat helpt elk mogelijk schrikeffect om zeep.

Debuterend regisseur Øvredal heeft daarvoor een slimme, maar niet zo originele, oplossing gevonden. In The Troll Hunter laat hij een drietal scholieren een videoreportage maken over trollenjager Hans, die in dienst van de Noorse regering stiekem op de sprookjesfiguren jaagt. Met camera uitgerust met nightvision trekken ze - met een gezonde dosis wantrouwen natuurlijk - met hem de bossen in. Maar sindsdien heeft niemand meer iets van ze gehoord, aldus de begintekst van de film. Behalve dan de 283 minuten film waarvan een selectie onbewerkt en in chronologische volgorde wordt getoond.

Helemaal het Blair Witch Project-stramien dus. In die schuddende, documentaire-achtige beelden is het moment dat de drie tieners voor het eerst oog in oog met die driekoppige trol staan, toch best eng. En de visuele effecten, in combinatie met een onberispelijk geluidsontwerp, zijn indrukwekkend. Maar toch, trollen? Met drie hoofden? Die kunnen verstenen of ontploffen? Helemaal serieus kun je dat niet nemen.

Gelukkig heeft Øvredal geen Blair Witch-kopie voor ogen gehad. Sterker nog: The Troll Hunter is evenzeer - of eigenlijk misschien wel meer - een komedie als een horrorfilm. Beetje bij beetje wordt de film steeds absurder.

Neem bijvoorbeeld het stel Polen dat door de regering wordt ingehuurd om een dode beer te leveren. Die beer fungeert vervolgens als bewijs voor de chaos die de trollen zouden veroorzaken. Zo is er zelfs een regeringsbeambte die met berenpoten aan een stok sporen in de omgeving maakt.

Maar hoe dicht ernst en idiotie bij elkaar liggen, blijkt vooral uit de figuur van Hans, gespeeld door Noorse komiek Otto Jespersen, die de meest belachelijke feiten over trollen bloedserieus verkondigt. In combinatie met die documentairestijl en het improviseren van de acteurs is de film geloofwaardig en grappig tegelijkertijd.

Veel van die wetenswaardigheden - zoals hun voorliefde voor christenbloed - haalde Øvredal overigens uit sprookjes - niet de softe versies van nu, maar die grimmige van vroeger.

En net als die sprookjes maakt hij liefdevol gebruik van het Noorse landschap: een grasveld vol stenen is opeens een oud slachtveld van trollen, een doorgedraaid exemplaar heeft een veld met bomen omgeknakt.

Het dwingt de blik in deze monster-komedie-roadmovie naar het veranderende Noorse landschap en het duurt niet lang of de kijker bestudeert dat inderdaad. En dat is eigenlijk het grootste pluspunt van The Troll Hunter: Øvredal laat zien hoe een regisseur met liefde voor de eigen cultuur een genrefilm naar zijn hand kan zetten.

undefined