Fanatisme

Wat zo opvalt aan het rijden van die gasten is het grenzeloze fanatisme waarmee ze tekeergaan. Ik zat ooit in een team met Phil Anderson, zo'n beetje de eerste Australische wielrenner van niveau. Hij werd ooit ingehaald halverwege een tijdrit, in de gele trui, door ik meen Hinault, die 2 minuten achter hem was gestart.

De rest van die tijdrit heeft hij 25 meter achter hem aan gefietst, op de reglementair minimale afstand. Hij heeft dus verder geen tijd meer verloren. Dat is onvoorstelbaar moeilijk, eerst twee minuten verliezen en dan niets meer. De volgende dagen zat hij zo stuk dat hij per dag een kwartier verloor.

Toen hij naar Europa kwam had Phil alleen een fiets bij zich. Hij wilde koersen rijden in Zwitserland, want daar was het meeste geld te verdienen en dat had hij nodig om zijn sport te kunnen blijven beoefenen zonder verdere inkomsten van een baan of een uitkering. Zodoende klopte hij aan bij een klooster. Al wrijvend over zijn lege maag en wijzend op zijn mond probeerde hij logies met een maaltijd te ritselen. Hij moest dan natuurlijk wel presteren, want anders was het snel afgelopen met zijn rennerscarrière. Hoe fanatiek moet je dan zijn.

Hoe kan het dat die Australiërs zo fanatiek zijn dat het er vanaf druipt? Bradley McGee had er na het winnen van de zevende etappe een plausibele verklaring voor. 'Wielrennen is in Australië een kleine sport. Je moet er dus veel voor doen om op internationaal niveau te geraken. Als dat gelukt is, moet je naar Europa toe. Dat is een belangrijke en sportief gezien onomkeerbare beslissing: de dood of de gladiolen. Wij gaan er dus honderd procent voor. De anderen denken alleen maar dat ze dat doen.'

Nu ontfutselt Robby McEwen Zabel zijn zevende Groene Trui. Er was geen twijfel over dat hij dat ging doen. Zijn sprints, zowel die onderweg als op de eindstreep, zagen er onweerstaanbaar fanatiek uit. Toen hij nog voor de Rabobank reed, lukte het maar steeds net niet. Toch iets om over na te denken: worden ze daar bij de Rabobank niet te veel verwend?