Eten op zijn kant

Pappa let niet op handje van kindje. Het handje pakt de rand van het bord en tilt het aan een kant op. Het tumult speelt zich af in een andere wereld. Pap op de vloer, diep in de vezels van het tapijt. Kindje zelf doet een geweldige ontdekking. Men kan een bord wel rechtop zetten, maar pap niet. Dat is het verschil tussen een bord en pap.

Moderne, wat oudere jonge mensen die hebben leren lopen en geld verdienen kopen tegenwoordig klaar eten in de supermarkt. Omzetcijfers in kruideniersbladen maken ons wijs dat het maar groeit en groeit met het kant en klare gemak. De ruimte in de winkel voor voedsel voor mensen zonder keuken lijkt groter te worden.

Maar sommige voerbakkenvullers hebben nooit het geluk gehad een bord pap op zijn kant te mogen zetten om te kijken wat dan gebeurt. Ze nemen een plastic bak waarin het gekookte voedsel te zien is. Ze doen hun best om het er een beetje aantrekkelijk te laten uitzien, want je betaalt niet zomaar 5 euro voor een bakje lelijk eten uit de fabriek. Op de bak gaat een deksel of hij wordt dichtgeplakt met een lapje folie. Ook doorkijkelijk. De bak wordt verzonden naar de supermarkt. En hier doet de chef eindelijk wat hij in de kinderstoel al had willen doen. Kijken wat er gebeurt als je zo'n bak op zijn kant zet.

Dan ziet het eten er opeens uit als iets waar je niets mee te maken wilt hebben.

Zelfs een paar zure filetjes sardines, keurig naast elkaar neergelegd in hun doorzichtige platte bakje zien eruit als een stapeltje narigheid als Albert Heijn het bakje op z'n kant zet. En gek ook, het is geen bakje vis meer, maar een half bakje vis. Dat koopt niet prettig. Heel belangrijk derhalve, dat kinderen mogen knoeien. Dan doen ze later van hun vak niet zo eigenaardig met eten.