Voorzichtigheid lijkt inderdaad een goede raadgeefster. Er valtmoeilijk aan de indruk te ontkomen dat de stap van de militante Baskischeafscheidingsbeweging minder is ingegeven door een diepe innerlijkeovertuiging dan door het isolement waarin ze de laatste jaren is beland.Een aantal afgrijselijke aanslagen heeft een grote meerderheid van deBaskische bevolking vervreemd van de ETA. Het drama van 11/3/2004 heeftterreur als strijdmethode nog verder in diskrediet gebracht. Bovendienboekte de Spaanse politie de laatste jaren steeds meer succes in haar jachtop vooraanstaande ETA-activisten, waardoor de slagkracht van de bewegingernstig werd aangetast.

Om die reden deden al enige tijd speculaties de ronde dat de bewegingzou besluiten tot een wapenstilstand. Dat blijkt nu te zijn opgetuigd methet woord 'permanent', waardoor het meer betekenis heeft dan soortgelijkeaankondigingen die in het verleden zijn gedaan. Maar de sinistereenscenering bij de bekendmaking van het bestand illustreerde dat de ETAhaar ongenaakbaarheid en militaristische inslag nog niet kwijt is.

De regering-Zapatero staat nu voor de lastige taak een aanvaardbareformule te vinden voor onderhandelingen met de ETA. Die kunnen eigenlijkover niets anders gaan dan over ontwapening, reïntegratie in het politiekeproces en het lot van de ETA-gevangenen. Want als het gaat om detoekomstige status van Baskenland - dat trouwens al vergaande autonomiegeniet, die nauwelijks nog verder kan worden opgerekt - zijn de gekozenBaskische politici de geëigende gesprekspartners.

Voor de ETA is hooguit een plaatsje in de coulissen weggelegd. Nietalleen omwille van de democratische zuiverheid in Baskenland, maar ookomdat voor een grotere rol het vereiste brede politieke draagvlak in Madridontbreekt.