Erotiek en zaken

Van de week zag ik bij de Hema een kinderstring.

'Dat meen je niet! De Hema? Wat choquerend! Ik heb op vakantie wel een klein meisje in een zwemstring gezien, maar ik dacht dat die moeder die dan wel zelf gemaakt zou hebben. Over mijn lijk als me dat ooit gevraagd wordt! Dat daar een markt voor is!'

Waarom is het zo choquerend?

'Zilver, mijn dochtertje van vier, ziet me altijd in een string lopen, en dat vindt ze geweldig. Maar ze mag het van mij pas aan als ze zestien is. Als ze snapt hoe de codes van erotiek in elkaar zitten, hoe verleiding werkt. Een string past niet bij een kind. Dan gaat er een soort onschuld verloren.

'Wel fascinerend wat die string allemaal meemaakt. Er zijn strings voor zwangere vrouwen, strings in grote maten. Ik heb weleens gehoord dat de helft van de Nederlandse vrouwen geregeld een string draagt. Toen ik tien jaar geleden begon, maakte ik alleen maar strings. Veel lingeriezaken wilden mijn collectie niet opnemen om die strings, dat vonden ze wel heel kinky. Strings werden in die tijd nog onder de toonbank verkocht. Het was niet eens erotisch, het werd puur met seks geassocieerd.

'Toen heeft iemand, ik weet niet wie, iets heel slims gedaan qua marketing: die heeft de string een praktische functie gegeven, namelijk dat ie ervoor zorgde dat je je ondergoed niet door je kleren heen ziet. Dus toen was er een onschuldig excuus voor die string, en is het in een heel hoog tempo gegaan. Volgens mij broeide er iets bij vrouwen, waren ze er allemaal ontzettend door ge fascineerd en hadden ze net dat duwtje nodig.'

En gingen ze vervolgens allemaal aan jouw strings.

'Ik heb ontzettend veel omgegooid in de lingerie. Dat vind ik niet alleen, andere mensen zeggen dat ook. De Franse, Amerikaanse en Engelse pers, iedereen die iets van het vak weet, geeft me die credits. Worldwide. Ik ben de eerste die vanuit een ontwerpersgedachte lingerieland is binnengewandeld, die op een nieuwe manier naar een vrouwenlichaam keek en dat op een moderne manier sexy maakte. Se xy is niet per se een hoog opgesneden slip of een kanten jarretellegordel. Van mijn eerste spiderslip was de voorkant bijvoorbeeld heel laag en breed, de blote-billenjurk is van voren hooggesloten. De verrassing zit in de achterkant.

'De lingeriewereld werkte zo: je had fabrikanten met tig machines, en die machines moesten productie draaien. Op een gegeven moment kregen ze nog wel het inzicht dat ze een stylist moesten aannemen, die dan dingen van andere fabrikanten ging kopiëren. Het was ontzettend incestueus. Het een lag continu in het verlengde van het andere, en niemand had er goed over nagedacht. Om dat er niks anders was, werd het nog verkocht ook. Je had eigenlijk alleen Chantal Thomass, maar die zat heel erg op dat Frans-frivole.

'Niemand vroeg zich af: wat is er de afgelopen twintig jaar veranderd voor vrouwen? Vrouwen waren goed gaan verdienen, ze hadden twintig jaar de pil, hun fantasie was vrijgekomen. Al die dingen hebben heel erg te maken met ons lichaam, en het meest directe dat daarmee verbonden is, is lingerie. Maar die bleef hetzelfde. Het was allemaal ook zo humorloos. Bij de winkels waar ik hing, hoorden mijn spullen binnen de kortste keren tot de best verkochte. Daar zijn een heleboel mensen behoorlijk zenuwachtig van geworden.'

Er was natuurlijk wel al het succes van de wonderbra.

'Ja, de push-up is een goede uitvinding. Toen is ook ontdekt hoeveel je kunt verkopen als je iets maakt dat vrouwen inspireert. Maar die kwam maar voort uit een gedachte, die ze verder niet hebben gecontinueerd. Ze denken: ik vul dit op en duw dat samen, want dat is wat vrouwen willen. Ze zoeken nog steeds naar weer zo'n hit. Je hebt bijvoorbeeld ook een met water gevulde beha. Ik doe daar echt niet aan mee, ik vind het zo'n onzin.'

Dat soort lingerie gaat ervan uit dat vrouwen hun lichaam willen veranderen.

'Ik heb beha's die de borst volgen, maar ook beha's die de borst sturen. Dat laatste is vaak wel mooier als je bijvoorbeeld veel borstvoeding hebt gegeven, dan is het soms beter om de beha het werk te laten doen. Maar als je prachtige borsten hebt, waarom zou je dat dan doen?

'Het grote drama is dat sommige vrouwen heel hun leven niet gelukkig zijn met hun lichaam. Niet als ze veertig zijn, maar ook niet als ze twintig zijn. Die blijven hun hele leven blijven hopen dat ze wakker worden als Kate Moss. Terwijl ik mannen nooit hoor over dat vrouwen te dik of niet goed zouden zijn. Het enige wat ik regelmatig hoor is dat ze vrouwen te dun vinden.

'Vrouwen zelf zijn dodelijk. Ik krijg na iedere show weer opmerkingen en e-mails over de modellen die ik gebruik. ''Nou, wel dikke billen, hoor. Ik ben bijna van mijn complexen af als ik dat zie.'' Terwijl lingeriemodellen echt een heel goed figuur hebben, anders begint zo'n model er überhaupt niet aan. Ik heb maatje 36/38, maar ik ben er een soort tientonner naast. Waar ben je dan mee bezig?

'Ik verkoop ook grote maten. Voor het tweede seizoen ga ik nu tot 85dd en xxl, en ik heb vrouwen van 75, 80 jaar ontmoet die mijn lingerie dragen, zelfs de strings. Is ook niet zo gek: je lichaam verandert, maar dat wil niet zeggen dat de fantasie verdwijnt. Ik hoor altijd zulke leuke verhalen terug van vrouwen die mijn spullen hebben. Je koopt toch iedere keer weer een beetje avontuur.'

En seks.

'In het begin werd daar heel erg de nadruk op gelegd. Stond er weer 'Ingelijst schaamhaar' boven een stukje over mij. Zo ongeraffineerd, zo niet waar ik mee bezig ben. Mijn missie is om door kwaliteit, het modieuze, iets toe te voegen aan de beeldtaal van de fantasie, en vrouwen te verleiden net een stapje verder te gaan. Niet twintig stappen tegelijk - dan keren ze je de rug toe.

'Natuurlijk heb ik ook kruisloze slipjes in mijn collectie, maar ik zal daar nooit mee naar buiten treden. Die vind je wel, als je ze graag wil. En dan is het heel fijn dat ze er zijn, en dat er goed over is nagedacht. Door al die seksprogramma's van een tijdje geleden lijkt het alsof we allemaal heel bevrijd zijn, maar je hebt nog steeds vrouwen voor wie een string heel spannend is.

'Die democratie van seks heeft eigenlijk alleen maar tot een vervlakking geleid. Ik kan me daar op geen enkele manier in vinden. Ik heb niks tegen vibrators, ik vind het geweldige dingen, maar waarom moet je die bij Viva cadeau geven? Want wat impliceert het? Het impliceert dat als je geen vibrator hebt, je een stijve trut bent. Het impliceert dat het een toverformule voor een orgasme is. Het is ook zo Hollands, zo poldermodel. Zo niet-opwindend.'

Maar is jouw merk Undressed niet een beetje op die hype meegelift?

'Ik hoop het niet.'

Wanneer begon je je eigenlijk te interesseren voor lingerie?

'Als kind, volgens mijn moeder was ik op mijn zevende al niet weg te slaan bij de lingerie-afdeling. Ze moest de verkoopster halen om te vertellen dat het niet voor mij was. Ik wilde ook heel graag een beha- eigenlijk precies mijn dochter.

'Als puber gaf ik meer geld uit aan lingerie dan aan bovenkleding. Ik wilde heel graag sexy zijn en een vrouw worden. En toen ik het eenmaal was, ben ik nooit meer ontevreden geweest. Ik kom uit een echt Brabants arbeidersmilieu, en ik denk dat ik juist daardoor beter in mijn lichaam zit dan veel andere vrouwen. Ik heb mijn moeder nooit horen klagen over haar uiterlijk. Ze heeft één keer gelijnd, maar dat was voor haar gezondheid.

'Verleiden was ook heel duidelijk. Alles was gericht op een man vinden, trouwen en huisvrouw worden. Versieren was een heel duidelijk en snel proces. 'Wil je een vuurtje?' was een leuke openingszin. Op de kunstacademie kwam ik opeens tussen allemaal heel andere mensen, kunstenaarskinderen. Die vonden dat te banaal voor woorden, het moest allemaal met heel ingewikkelde spelletjes. Maar ondertussen gebeurde er helemaal niets. Al die leuke jongens en meiden wisten niet hoe ze met elkaar moesten praten. Ik had heel veel lol met uitgaan, ik had absoluut niet het gevoel dat een man mij zag als lustobject, of dat ie de vijand was. Zij hadden dat allemaal van huis uit meegekregen. Mijn moeder was volmaakt tevreden met het huishouden.'

Was het niet moeilijk om opeens in zo'n andere omgeving terecht te komen?

'Thuis stonden geloof ik twee boeken in de kast. Ik zat op een goede lagere school, maar de kinderen van welgestelden kregen altijd de beurt. Ik weet niet of ze slimmer waren, maar dat was gewoon zo. Ik was getest op havo, maar ik was de dochter van een arbeider, dus ik ging naar de huishoudschool. Iedereen uit mijn omgeving ging zo snel mogelijk werken, kostgeld binnenhalen. Op je veertiende stond de uitzet klaar op zolder. Ja, ik weet het, het klinkt als een soort middeleeuws verhaal. Dat is de arrogantie van de linkse elite: die hebben niet door dat het nog bestaat. Als ik als kind bij de dokter kwam, snapte ik zijn taalgebruik niet. Je vocabulaire is zoveel kleiner omdat je in dat milieu zit.'

Je hebt nog maar een beetje een Brabants accent.

'Ik ben helemaal selfmade. Ik ben naar de moedermavo gegaan en de havo, en heb mezelf helemaal bijgespijkerd. Ik zat bij de carnavalsvereniging, bij de majorettes en ik wilde eruit. Ik wilde niet voor mijn uitzet sparen. Ik werd - tien jaar te laat - punk, en niemand wilde meer iets met mij te maken hebben. Ik moest totaal opnieuw beginnen, en dat is heel goed geweest. Ik heb me opgesloten en ben alleen maar gaan lezen. Een soort spons was ik, en ik haalde alleen maar negens en tienen. Op de academie was ik de enige die echt zijn best deed. Een werkpaard. En dat moet je ook zijn, als je ondernemer bent.'

Er zijn weinig ontwerpers die zich zo noemen.

'Het zakelijke is net zo leuk als het ontwerpen. Het vergt ook een heleboel creativiteit en raffinement. Op de kunstacademie heb ik er nooit over nagedacht of ik zakelijk talent zou hebben. Maar ik had al wel snel door dat gebrek aan zakelijkheid datgene is waarop heel veel ontwerpers failliet gaan. Toen ik een startstipendium kreeg heb ik niet zoals iedereen een naaimachine gekocht. Op de kunstacademie krijg je geen opleiding tot naaister, maar tot ontwerper. Je moet een computer kopen en een producent vinden. Je moet je geld niet vastzetten in dingen waar je niet goed in bent. Een product dat je zelf hebt genaaid is ook niet goed genoeg om te verkopen.

'En ik was vanaf het begin heel erg aan het rekenen, dat dat kleine beetje winst niet opging aan stof die toch over zou blijven. Van de eerste blote-billenjurk werden er 25 besteld. Dat was een mega-investering, ik heb er een week niet van geslapen.'

Wat besteed je allemaal uit?

'Zo veel mogelijk. Daarom ben ik er ook nog. Toen ik zelf nog alles deed behalve het naaien, kwam ik niet verder dan veertig, vijftig verkooppunten. Drie keer per week in mijn oude auto naar de fabriek in Bel gië. Het atelier steeds helemaal overstuur omdat het zo moeilijk is om te maken, ik iedere keer weer alles uitleggen en ze proberen te motiveren. En vervolgens de helft weer afkeuren. Drama op drama op drama. En dan moest ik alles zelf inpakken, naar de winkels brengen, alles. Na zes jaar dacht ik: zo kan ik nog wel honderd jaar doorgaan, maar dan kom ik nooit een streep verder. Ik had niet eens tijd om naar nieuwe winkels te gaan die me wilden inkopen. Ze moesten bijna smeken om me te krijgen.

'Toen ben ik eens goed gaan nadenken. Wat wil ik? Ik wil echt groot worden. Ook omdat dat de enige manier is om mijn creativiteit te kunnen ontwikkelen. Daar heb je gewoon geld voor nodig. Ik heb alles gereorganiseerd. Een klein creatief team, en een groot productieteam. Er komen hele containers aan uit het Verre Oos ten die ik niet eens zie. Ik heb heel veel geld geleend - nee, mijn ouders weten niet eens hoeveel - en aandeelhouders gezocht, strategische mensen uit de hele wereld die alles weten van de branche. Een goede producent uit Hongkong bijvoorbeeld, een van de besten van de wereld, en ook de enige die mijn ondergoed kan maken.

'Ik kan nu bijvoorbeeld precies het soort folders maken dat ik altijd heb gewild. Ik heb hier de twee ontwerpers rondlopen die ik altijd wilde hebben. Ik heb die goede fabriek, goede stoffen. Daar ben ik heel trots op. Maar als het toen mis was gegaan, had ik de rest van mijn leven in de schulden gezeten.'

Hoe kom je aan die fabriek?

'Voor Hunkemöller heb ik ooit twee collecties gemakt, en via hen ben ik aan die directeur voorgesteld. Ze hebben toen iets voor me gemaakt, maar ze vonden het veel te gecompliceerd, en de naaisters waren in opstand gekomen - ze zijn daar heel gelovig. Hij wilde niet meer, maar ik wist niet wat ik zag toen het terugkwam. Helemaal perfect. Dus ik heb altijd contact gehouden. Nieuw jaars kaarten, dat soort dingen. Toen ik zoiets had van: nu moet het anders, ben ik toch weer met hem gaan praten. Ik heb een soort charme, het lukt me wel om mensen enthousiast te krijgen.

'Ik heb nu bijna zeshonderd verkooppunten, waarvan honderdzes tig in Ne der land, en één eigen winkel, in Ant wer pen. Engeland gaat goed. Frank rijk was altijd heel moeilijk, dat is een beetje het hol van de leeuw. Maar mijn Franse agent heeft alles moeten laten vallen en doet alleen nog maar spullen van mij. In Amerika zijn we net begonnen; Victoria's Secret heeft een order geplaatst.'

Je hebt tegenwoordig ook een mannenlijn.

'Dat is een totaal andere wereld dan de vrouwenlingerie. Mannen hebben niet de traditie om zich mooi te maken, zich te tooien. Maar een mannenlijf heeft natuurlijk wel een schoonheid.'

Ik word niet opgewonden van een man in een string.

'99 Procent van de mensen denkt zoals jij. Het is heel star: voor mannen zijn er alleen boxers en strakke shorts. Alle erotische boeken en schilderijen worden gemaakt door mannen. Geen vrijer voertuig dan een mannengeest, maar zodra je aan hun lijf komt, slaat het helemaal dicht. Aanvankelijk probeerde ik die codes te snel open te breken. Zo van: het moet toch allemaal maar kunnen. Nu pak ik het subtieler aan. Niet meer zo veel uitsparingen meer, maar kleine toevoegingen waardoor je een gewone short toch net anders gaat bekijken. Maar het blijft moeilijk, het kost tijd om een vocabulaire te vinden. Onder tussen klagen toch veel mannen dat ik zo weinig voor ze bedenk.'