Engelmuis

En dan te bedenken dat de schrijver op wie ik doel van ons beiden juist het meest doet denken aan een muis. Hij is klein, schriel en roze en heeft wakkere oogjes, engelenhaar en een treurig snuitje. Naast hem lijk ik op mijn beurt, nee, niet direct op een olifant, maar wel beduidend flinker dan in de buurt van bijvoorbeeld A.F.Th. van der Heijden.

Toch is hij (die engelmuis) een gigant, want een fenomenaal auteur die dialogen schrijft om bij te lachen en te huilen, en ben ik maar een minor writer. Iedereen! Zelfs - vooral in eigen ogen - prominente schrijvers als die A.F.Th. (ook zijn boeken lijden aan elefantiasis) vallen in het niet bij Arnon Grunberg.

Van de zoveelste presentatie van De Asielzoeker (Grunbergs nieuwste bestseller) in fotografiemuseum Foam op de Amsterdamse Keizersgracht, kan ik me weinig meer herinneren. Het begon er al mee dat ik te laat was voor de openingstoespraak van Annelize van der Stoel. Die hele middag is me grotendeels ontgaan. Niet opgelet. Soms amuseer ik me te goed om voor journalist te spelen. Niets zo vervelend als op bijeenkomsten waar naar hartelust wordt geginnegapt, geflirt en gezopen, jezelf met een onbetrokken kop en een glas water in je hand, te verbannen naar de zijlijn.

De namiddagzon zinderde, de tuin geurde, de rosé was lekker koel en er werd onbetamelijk geroddeld. Die geit heb ik nog wel op een grasveldje zien staan, scharrelkippen in de vorm van slechtgeklede eco-dames om haar heen. Ook hoorde ik hinderlijke kinderstemmen. Maar Grunbergs moeder heb ik niet gezien, en ook niet al die meisjes die zich als zijn vriendin beschouwen. Wel heb ik een paar woorden gewisseld met de bejaarde verloofde uit New York. Elaine nam mijn complimentje over haar peperdure paillettenpracht met klapperende wimpers in ontvangst. Eens was ze mooi geweest, dat kon je zien, maar het was wel erg lang geleden.

Toen ik na afloop op de Keizersgracht mijn fiets besteeg, bleek ze te zijn neergestreken op de vensterbank: 'Nice shoes, darling.' Na wat gegrimas toverde ze een vaag empathische oogopslag te voorschijn: of dat niet lastig was, fietsen met die hakken? No, on the contrary, legde ik uit: de fiets is juist een uitkomst voor movo's (difficult feet).

Op weg naar huis liet ik de roddels die ik op de presentatie had gehoord, nog even door mijn hoofd gaan. Vooral die over Telegraaf-coryfee - nou ja, fee - Ingrid Hoogervorst. In haar recensie van De Asielzoeker viel het gedurfde woord 'langdradig'. Zou Grunbergs vernietigende stuk in Hollands Maandblad van vorig jaar - Eigen Lichaam eerst - waarin hij deze mengeling van kamerolifant en literatuurmuis Imca noemt (naar de gelijknamige zangeres?), aan haar zure bespreking hebben bijgedragen? Grunberg beschrijft hoe deze Imca, die een 'strakke, witte broek droeg, (ze had gehoord, waar wist ze niet meer, dat strakke kleding haar goed stond) haar omvangrijke lichaam tegen dat van de schrijver aandrukte, terwijl ze zei: ''De uitgevers vechten om mijn boek.''' En even verderop: 'Dat boek van me, Razernij', (in werkelijkheid Woede), 'het gaat zo ver, de mensen zullen schrikken. Ze zullen me wel hard aanpakken omdat ik zelf ook kritieken schreef, maar ik ben niet bang, ook niet voor Arjan Peters. . .'

Kritieken schreef? Schrijft! Nog steeds! Over gotspe gesproken: een minor writer die zich een oordeel aanmatigt over een eersteplansauteur. Wat een pathetisch gestamp. Niet om aan te horen.