Elke gelovige heeft zijn eigen godsbeeld, ook de vrouw
'Als koeien en paarden handen hadden waarmee zij konden schilderen, dan zouden koeien goden schilderen die eruit zouden zien als koeien en paarden zouden goden schilderen die eruit zouden zien als paarden.' Dit is een uitspraak van Xenophanes die ook weleens wordt samengevat met: 'Als paarden een God hebben, ziet die eruit als een paard.'
Die gedachte kwam bij mij op, toen ik in de Volkskrant het verslag las van Sander van Walsum over de Oecumenische Vrouwensynode. Het is beslist niet mijn bedoeling vrouwen te vergelijken met koeien of paarden - ik ben per slot Thierry Baudet niet - maar het stuk deed mij weer eens beseffen dat elke gelovige zijn eigen godsbeeld heeft. In dit geval haar eigen godsbeeld.
Afgaande op de foto bij het artikel waren de 140 deelnemers aan de synode allemaal afkomstig uit een keurig milieu, ruim boven de 40 en zonder uitzondering brildragend. Dat zij via de feministisch-christelijke theologie veel vrouwelijke trekken menen te ontwaren in God, zou wel eens dichter bij de waarheid kunnen liggen dan wij door traditie geneigd zijn te denken.
In Genesis staat weliswaar dat God de mens schiep naar zijn evenbeeld, maar even verderop lezen wij ook dat het evenbeeld van God zowel mannelijk als vrouwelijk is. God is dus niet alleen de Heere of de Vader, er is ook ruimte voor de uitleg dat de Heere of de Vader tegelijkertijd een Vrouw en een Moeder is. Vanuit dat oogpunt wordt het begrijpelijk dat de Vrouwenoecumene bijzonder bezorgd was over de vraag of 'transvrouwen niet door de kerk worden uitgesloten'.
'Evenbeeld' is trouwens een schitterend woord, waarover Sylvia Witteman maar eens haar licht moet laten schijnen in haar rubriek over vergeten woorden.
Een stap verder is de puur feministische opvatting dat God helemaal geen man is, maar een vrouw. Daar zijn empirisch weinig aanwijzingen voor, maar volgens de katholieke priester John Michael O'Neal uit Massachusetts is dat wel degelijk het geval. Twee jaar geleden werd hij officieel dood verklaard, maar na reanimatie kregen artsen zijn hart toch weer aan de gang. Eenmaal terug onder de levenden zei de priester dat hij God had gezien in de 48 minuten van zijn afwezigheid.
In de hemel had hij God ontmoet en tot zijn verbazing bleek God een vrouw te zijn. Hij beschreef Haar als een warme en moederlijke figuur, wier aanwezigheid 'overweldigend en troostend was'. Zou hij voortaan over God spreken dan zou hij het hebben over 'Onze Heilige Moeder'.
De beweringen van pater O'Neal werden meteen tegengesproken door aartsbisschop Sean P. O'Malley - de God van Massachusetts is een Ier - die op een in de haast bijeengeroepen persconferentie verklaarde dat zijn priester door de reanimatie aan het hallucineren was geraakt. God was uiteraard geen vrouw en de pater moest nu aansterken. Enige tijd later verklaarde het bisdom dat het zou gaan om nepnieuws.
Van pater O'Neal werd niets meer vernomen, maar de twijfel was gezaaid. Xenophanes zou met de bijna-doodervaring van de priester geen moeite hebben gehad: degene die O'Neal had gezien, was natuurlijk het evenbeeld van zijn eigen moeder.
Dat God geen vrouw kan zijn, werd vorig jaar nog eens bekrachtigd door paus Franciscus. In de discussie doemde zelfs de vraag op of Jezus een vrouw zou kunnen zijn. Om dat voor elkaar te krijgen had de kerk het leerstuk van de reïncarnatie moeten introduceren, maar ook daarvoor was onder de mannelijke curie weinig steun.
