Elbow is onontkoombaar

Zo sta je tussen 30000 in het wit geklede Nederlanders bij Marco Borsato, en zo sta je een dag later in het Londense Roundhouse tussen een kleine tweeduizend Britten bij Elbow. De Britse band is in korte tijd uitgegroeid tot een van de populairste rockbands van Engeland. Voor maart staat er een show in de Wembley Arena gepland, en de band is voordat ze in november naar Nederland komen thans bezig aan een uitgebreide Britse tournee langs de middelgrote zalen.

Zalen die al geboekt waren voordat de band hun prachtig Mercury Music Prize in ontvangst namen. Sinds die overwinning vorige maand schoot hun meest recente album The Seldom Seen Kid weer de top tien in, en zijn alle shows uitverkocht.

Ook de drie concerten in het Londense Roundhouse, waarvan ik zondag het tweede bezocht, nadat ik 's middags op het terras backstage in een heerlijk zonnetje, een leuk gesprek had met voorman Guy Garvey en Pete Turner. Het zijn van die momenten dat ik ineens begrijp hoe leuk het kan zijn om in een band te spelen. De twee dertigers tegenover mij stralen onverholen blijdschap uit. Ze nemen een slokje van hun pijpjes bier en praten over het voor hen ongelooflijke jaar 2008.

Elbow bestaat al 18 jaar, bracht in 2001 hun eerste album uit en kennen nog altijd dezelfde bezetting. Ik schreef het hier al eerder: ik was de band al bijna vergeten en had ook nog weinig aandacht aan hun nieuwe plaat geschonken tot ik ze in juni dit jaar in Paradiso zag.

Wat een pracht, wat een overgave en ook: wat een humor. Want Garvey mag dan soms heel serieus klinken, in nummers die soms de syfonische rock van Genesis (met Peter Gabriel als zanger) raken, maar zwaar op de hand is hij nooit. De muziek van Elbow kent altijd ruimte om te ademen.

Sinds het Paradiso concert ben ik The Seldom Seen Kid steeds meer gaan draaien, en ga ik hem nog altijd mooier vinden. Ik ben blijkbaar niet de enige die er laat is ingestapt, want ook de Britse media zijn bezig met een behoorlijke inhaalslag.

Overal zag ik gisteren het behaarde gezicht van Garvey. Het begon al tijdens de vlucht naar Londen, waar de door de vliegtuigmaatschappij verstrekte Mail On Sunday een recensie met foto plaatste van een Elbow show in Portsmouth. Een ongekend ranzige krant overigens, maar zoals alle Britse kranten hebben ze wel een serieuze en goede muziekredactie.

In de Observer Music Magazine die ik op Heathrow kocht, mocht Garvey zijn lijstje met bepalende albums toelichten. Wat een geluk trouwens dat de zondag van het Londen bezoek samenviel met de maandelijkse verschijnig van deze bijlage bij de Observer, want het is een van de betere muziekbladen en helaas buiten de UK alleen online te lezen.

Er staan verder nog mooie verhalen in over Grace Jones en Amadou & Mariam, maar die heb ik nog niet gelezen. Want er was ook een nieuwe editie van Word Magazine met op de cover? Jazeker, Guy Garvey die me 's middags zou toevertrouwen dat het de allereerste keer was dat hij alleen op de cover van een groot muziekblad stond. En de laatste, want hij wil alleen nog maar met zijn volledige band gefotografeerd worden. Elbow is een band, zo stelt hij, die echt alles met z'n vijfen doet.

Hoe sterk die band geworden is, bewees de band een paar maanden na Paradiso nog op Lowlands, een concert dat de band als een van hun allerbeste festivaloptredens beschouwt, en ook in de Roundhouse was Elbow in een bloedvorm. Het Borsato publiek kan zingen, maar bij Elbow konden ze er ook wat van, en dit zijn toch net wat moeilijkere liedjes

Grounds For Divorce, The Loneliness Of a Tower Crane Driver en One Day Like This behoren inmiddels tot mijn canon dit jaar en ze werden prachtig uitgevoerd. Een strijkje erbij en balonnen aan het slot van de anthem One Day Like This.

Het doet me echt wat. Zo lang bestaan, geen geld meer hebben om je plaat op te nemen, op het nippertje een platenmaatschappij vinden (Fiction) en dan zo voor de dag komen. Wat moet het op dit moment heerlijk te zijn om te zeggen dat je in Elbow zit. Wat gun ik ze hun succes, en wat ben ik blij met The Seldom Seen Kid.