Eindelijk heeft de wielerklassieker Milaan-Sanremo weer een Nederlandse winnaar: Mathieu van der Poel

Er waren twijfels geweest over de vorm van Mathieu van der Poel (28). In de Strade Bianche begin deze maand was zijn optreden anoniem geweest, één oprisping bij het verlaten van een zware gravelstrook daargelaten. In de daaropvolgende etappekoers Tirreno-Adriatico loste hij telkens als het enigszins bergop ging. Hij was zelf ook niet tevreden. ‘De benen vallen wat tegen.’

Er dook zelfs hier en daar behoedzaam uitgesproken argwaan op: zit hij een spelletje te spelen en zal hij er gewoon staan in de grote voorjaarsklassiekers?

Zaterdagmiddag kwart voor vijf zit Van der Poel stralend tegen de hekken langs de Via Roma in Sanremo en neemt de zoenen van zijn vriendin in ontvangst. Hij heeft net met een korte, maar virtuoze solo vanaf de top van de Poggio weer een monument aan zijn erelijst toegevoegd, na zijn twee eerdere zeges in de Ronde van Vlaanderen.

Eerste Nederlandse winst sinds 1985

Het is voor het eerst sinds de winst van Hennie Kuiper in 1985 dat een Nederlander Milaan-Sanremo op zijn naam schrijft. Dat zijn er met de winst van zaterdag in 114 edities nu vier, na Arie den Hartog in 1965 en Jan Raas in 1977.

De zege is voor Van der Poel ook om een andere reden speciaal: zijn grootvader Raymond Poulidor, zo vaak tweede, won hier 62 jaar geleden zijn enige grote monument. Daarvan zijn er vijf in het wielrennen, wedstrijden die vanwege de lange geschiedenis en de zwaarte een speciale status hebben. Zijn vader, Adrie van der Poel, kwam in Italië niet verder dan twee keer een zevende plaats. ‘Dit was een race waar ik me al lang op richtte’, zegt Van der Poel na de finish.

Hij was bepaald niet zeker van zijn zaak geweest. De Tirreno was inderdaad niet verlopen zoals hij wilde. Hij toonde zich zelfs bereid om in Sanremo gewoon de sprint aan te trekken voor ploeggenoot Jasper Philipsen, mocht die de twee klimmen in de slotfase overleven, de Cipressa en de Poggio.

Van der Poel had de afgelopen week wel wat meer oefeningen gedaan tegen de pijn in de weer lichtjes opspelende rug, hij was met de ploeg nog op verkenning geweest. Hij wist ook: je hoeft niet altijd de beste te zijn om deze lastige wedstrijd te winnen. Tactiek, een portie geluk, een beetje pokeren – het is hier net wat pregnanter dan in andere klassiekers.

Toch topvorm te pakken

Het heeft er zaterdag toch alle schijn van dat Van der Poel de topvorm te pakken heeft. Op de Cipressa voelt hij dat de benen nog ‘fris’ aanvoelen, ondanks een behoorlijke tegenwind. Hij gaat als een van de eersten de afdaling in, maar weer beneden, komt een groep van zo’n tachtig renners weer bij elkaar.

Zoals zo vaak in deze wedstrijd is de niet eens zo zware Poggio op 9 kilometer van de finish de scherprechter. Alle ogen zijn daar gericht op tweevoudig Tourwinnaar Tadej Pogacar, die de afgelopen weken grote indruk maakte in Parijs-Nice en de Ronde van Andalusië. Hij leek er onklopbaar.

Gelanceerd door zijn ploegmaat Tim Wellens opent hij op 2 kilometer van de top inderdaad de aanval. Hij krijgt alleen de Italiaan Filippo Ganna, de Belg Wout van Aert (winnaar in 2020) en Van der Poel mee. Het lijkt erop dat ze het met z’n vieren in de terugkeer naar de Ligurische kust zullen gaan uitvechten.

‘Boven verwachting’

Maar Van der Poel laat het zover niet komen. Op enkele honderden meters van de top ziet hij dat Pogacar een klein gaatje moet laten en besluit dan zelf te versnellen. Boven heeft hij nauwelijks drie tellen voorsprong, maar op de technisch uitdagende slingerweg naar beneden bouwt hij de marge gestaag wat verder uit.

De drie achtervolgers werken nog wel samen, maar de puf ontbreekt om hem nog te achterhalen. Ganna eindigt op 15 seconden als tweede, gevolgd door Van Aert en Pogacar. ‘Ik wist dat ik nog wat racedagen nodig had om mijn beste niveau te bereiken’, verklaart Van der Poel. ‘Dit was boven verwachting.’