Einde aan de bommenregen

Belgrado, 10 juni 1999

Gisteravond omstreeks 22.30 uur is de vrede van Kumanovo geboren. Gezien het grote aantal vroedvrouwen was het een moeilijke geboorte. Maakt dit wichtje met een krakkemikkig lichaam en een misvormd hoofdje wel kansen om op te groeien?

Ik keek ernaar met een meewarige blik omdat ik gewoon van kinderen houd, vooral van kansarmen. Ik heb geen grote verwachtingen, maar - om een oud Servisch gezegde te citeren - als het kind er eenmaal is, moet het ook gewiegd worden. Ik zal het dus wiegen en koesteren, maar voor buitensporige vreugde zie ik niet veel redenen.

Het nieuws bereikte ons gisteravond toen we in het gezelschap waren van jonge mensen, haast allemaal tieners, die voornamelijk geïnteresseerd waren in de handbalwedstrijd Joegoslavië - Kroatië. Toen ze van het nieuws hoorden, klapten ze in hun handen van vreugde. Mijn jongste gooide zelfs wat vuurwerk van het balkon.

'Eindelijk geen huisarrest meer!'

Op ons binnenpleintje waar nog geen maand geleden volleybalwedstrijden gehouden werden onder de bommenregen, bouwden jongeren nu een feestje met muziek en gejuich. Ik geef toe, ik was heel even jaloers op hun vergeetachtigheid en positivisme. De opkomende bitterheid om het menselijk onvermogen spoelde ik met enkele glaasjes jenever weg. Proost!

_{Jelica Novakovic (1955), vertaalster en docente Nederlands in Belgrado. Ingekort fragment uit Gelukkig is wie bijtijds waanzinnig wordt. Lannoo/Contact, 1999.}