Maar zie, Hans Vervoort leeft. Ik was gebleven bij Zwarte Rijst (1977), of misschien Zonnige Perioden (1994) toen ik de aankondiging las van Eerlijk is vals. Een nieuw boek, 152 pagina's lang, flink voor Vervoorts doen! Ongetwijfeld te lezen in één avond, maar liever nog in een paar avonden. Doe het rustig aan, want zijn volgende werk lees je waarschijnlijk pas in het bejaardenhuis. Een nieuwe Vervoort: wat erin staat lijkt minder belangrijk dan dat er iets in staat. De titel begrijp ik niet, en het omslag waarop een ouderwetse losse boord afgebeeld is, lijkt ook niet voor de hand liggend. Het doet er niets toe. Het verhaal voegt zich onmiddellijk naar de lezer. Er wordt een atmosfeer getekend die niet meer overgaat, er heerst een klimaat dat feilloos gehandhaafd blijft. Een kwestie van toon, van pretentieloosheid.

De roman zoekt als vanzelf zijn bedding, ontwikkelt zich snel, trefzeker. De natuurlijkheid van de dialogen, de nergens gewrongen constructie van de twee verhaallijnen: Hans Ver voort in actie. In een bijna achteloze stijl (maar dat is bedrieglijk gemak) vertelt hij hoe de ik-figuur ten slotte ontdekt dat hij niet de zoon van zijn vader is. Aanleiding voor veel emotie en misbaar zou men menen. Maar wat tot een dramatische en verwarrende toestand zou moeten leiden, eindigt in een vol strekt roerloze acceptatie, door de hoofdpersoon, en ook door de lezer. Het loopt met een sisser af, zoals bijna alles bij Vervoort. Hoogst aangenaam eigenlijk.