Een redder in nood

De rood-groene regering geldt als het project van de protestgeneratie. De '68-ers kwamen in 1998 voor het eerst aan de macht, gelouterd maar met het doel het conservatieve Duitsland van Helmut Kohl te veranderen.

Joschka Fischer is de belichaming van deze transformatie: een radicale stenengooier die er als autodidact in slaagde op te klimmen tot vice-kanselier en minister van Buitenlandse Zaken.

Fischer maakte zijn protestpartij in de loop van dit proces steeds realistischer. Eenmaal in de regering vond de ultieme botsing tussen ideaal en werkelijkheid plaats: Fischer zette zich in voor Duitse deelname aan de oorlogen in Kosovo en Afghanistan.

Hij kreeg een verfbom tegen zijn oor, maar wist het grootste deel van zijn achterban te overtuigen. De verkiezingsoverwinning bevestigt zijn lijn.

Duitsland kijkt al die jaren gefascineerd toe. Vrijwel de volledige kabinetsperiode lang was Fischer de populairste politicus. Met zijn retorische talent is hij een meester in het verkopen van zichzelf.

Toen de conservatieve oppositie probeerde hem ten val te brengen met oude foto's waarop hij als kraker een politieagent aanvalt, werd hij alleen nog maar populairder. Want het zijn juist de wendingen in zijn leven die hem in Duitsland sympathie opleveren.

Daarnaast maakten Fischers scherpe geest en zijn politieke talent ook zijn ministerschap van Buitenlandse Zaken tot een succes. In de wereld geniet hij respect, in Duitsland waarderen zelfs conservatieven zijn werk.

De verkiezingscampagne was - erg ongroen - volledig op zijn popster-status toegesneden. 'Josch ka' was het Groene programma geworden. Hij trok in de Joschka-bus door het land en amuseerde tienduizenden met zijn politieke conferences.

Samen met de hernieuwde belangstelling voor Groene thema's door de overstroming en de Irak-crisis heeft dat onverwacht 2 procent winst opgeleverd. Het betekent waarschijnlijk de redding van de rood-groene regering - en van Fischers eigen droombaan op Buitenlandse Zaken.