Een positiviteitsprofeet met een satanisch genoegen

Zo vlak voor de kerstdagen moet je nooit verbaasd zijn dat wonderen geschieden. Het zijn tekenen van boven. Een ervan is de belijdenis van Erland Galjaard. De baas van RTL, dit jaar getrouwd met engel Wendy van Dijk, is bekeerd tot een nieuw geloof. Het is afgelopen met leedvermaak, is de nieuwe overtuiging van de man die al jaren goed boert door miljoenen te vermaken met het leed van vetzakken, schuldenaren, verslaafden en dwangneuroten.

Op de website van Broadcast Magazine, een clubblad van de Hilversumse omroepverenigingen, trok hij vorige week in een paar 'columns' een rode lijn van de Romeinse gladiatorengevechten naar de gruwelijke taferelen rond Frank Masmeijer, Bram Moszkowicz en Onno Hoes. Allemaal negativisme in het entertainmentnieuws, vindt cultuurhistoricus Galjaard. 'Is er dan niemand die zich bij het opnieuw tonen van de onnodige (en illegale?) beelden afvraagt of ouders, familie, vrienden hier niet onbarmhartig mee geraakt en gekwetst worden?' Het is volgens Galjaard tijd voor 'perspectief, hoop, positiviteit, liefde, kansen en licht aan het eind van de tunnel.'

Hallelujah.

Einde oefening dus voor RTL Boulevard, dat al dat negativisme dagelijks uitvent met zulke positieve kijkcijferresultaten tussen de boodschappers van 20-49. En van al dat andere leedvermaak op RTL.

undefined

Een wonderlijke denkwereld

Galjaards gast-epistels moesten het niet hebben van hun leesbaarheid. Bijzonder was wel de zeldzame inkijk onder het schedeldak van een commerciële exploitant. Omroep MAX zou er een mooie live-uitzending aan kunnen wijden.

In die hersenpan openbaart zich een wonderlijke denkwereld. Zo trok de patiënt na de nodige zelffelicitatie ten strijde tegen zijn belagers, die er - heel gek - óók zijn. KRO's Brandpunt bijvoorbeeld, dat het had gewaagd vraagtekens te plaatsen bij de roze gekleurde adoptieshow Met open armen van RTL. 'Ronkende promo's, vette voice-overs', maar het allerbelangrijkste was de kennelijke twijfel aan de goede intenties van de makers, vond Galjaard. Een programma is immers al goed zodra de intenties maar deugen.

Of de onvrede over Project P, het door en door integere pestprogramma waarbij onwetende pubers met verborgen camera werden gevolgd. Hoe durfde de Volkskrant te stellen dat 'industriële en financiële redenen' aan de basis lagen om een betwiste aflevering per se te willen uitzenden? Welnu, verklapte Galjaard: 'Geld of effect spelen helemaal geen rol in de afweging dit type programma wel of niet te willen maken'.

Onthoud het goed: 'Helemaal geen rol'. En laat het Galjaards aandeelhouders ook even lezen.

De onwrikbaarheid van RTL

Het ging in de kritiek op Project P niet alleen om de vorm of intentie. Het ging vooral over de onwrikbaarheid waarmee RTL weigerde een aflevering niet uit te zenden, nadat een school een klemmend beroep had gedaan (de casus van een gepeste leerling kon wel eens gecompliceerder liggen dan het format toestond).

Gelukkig had Galjaard ook complimenten ontvangen. Op de internationale tv-markt van Cannes had hij het format verkocht aan vele landen. Er kón dus niets mis mee zijn. Zo bevestigt de tv-wereld zichzelf weer eens, de een is de anders rechtvaardiging.

Een zoveelste talentenjacht, snotter-tv, en we zijn ook nog lang niet uitgekookt op tv.

Knap om met oude bakvormen steeds weer verse taart op te dienen zonder dat het grote publiek afhaakt. Maar het leidt tot dodelijk eenvormig gebak. Martijn Krabbés Het orkest van Nederland is een doodordinaire talentenjacht waarbij enkel de (klassieke) muziek is aangepast; door de week is het om het even welke snotter-ster nu weer met open armen een berooide burger uit zijn lijden verlost van vraatzucht of verzamelwoede.

Het werkt, miljoenen krijgen er - om welke diep-psychologische reden dan ook - maar geen genoeg van. Emobesitas, óók een formatje waard.

Maar miljoenen zijn ook Galjaard niet genoeg. Het negativisme waarover hij zijn gal spuwt, betreft elke kritiek op zijn eigen baksels. Hoe durfde bijvoorbeeld de filmcriticus van de Volkskrant een eigen mening (twee magere sterren) te hebben over het kassucces Gooische Vrouwen 2? Voor straf moest de arme Bor Beekman van Galjaard beginnen aan een handgeschreven pleidooi van twaalf kantjes waarin hij haarfijn uitlegt waarom Gooische Vrouwen 2 een Gouden Kalf verdient. En niet, zoals vorige keer, wordt genegeerd . 'Je hebt nog even de tijd. Succes!'

De gal van Galjaard vertoonde alle sporen van leedvermaak. Onder het schedeldak van de positiviteitsprofeet huist een satanisch genoegen. Een verbijsterend inzicht.

Tot zover Operatie Live. Terug naar de studio in Hilversum.