Een oorlogsverklaring aan het tuig
Column voor het NOS-programma Langs de Lijn, maandag 28 mei 2007
Met Jan Willem van Dop zat ik een jaar geleden in een uitzending van Langs de Lijn. Ik kende hem nauwelijks en wist niet veel meer van hem dan dat hij voorzitter en directeur was van FC Utrecht.
Eerder was hij werkzaam geweest bij Feyenoord. Ik herinnerde me dat hij die club de rug had toegekeerd omdat hij zich in zijn mogelijkheden beperkt voelde. Dat sprak in zijn voordeel. En het zei iets over zijn ambities.
Van Dop was door de redactie van Langs de Lijn uitgeroepen tot voetbalbestuurder van het seizoen. Waarom hij de zogenaamde 'Langs de Lijn Award' precies kreeg, weet ik niet meer; misschien wel omdat hij de enige bestuurder was die op een zaterdagavond bereid was naar de studio in Hilversum te komen.
Mijn eerste indruk was niet al te positief. Iets te glad, naar mijn smaak. Iets te welbespraakt en te joviaal ook. Je treft dit soort mannen gewoonlijk aan in de toonzaal van autodealers; in de duurdere prijsklasse, dat wel. Op de een of andere manier vond ik hem goed bij FC Utrecht passen.
Maar van mijn rol als kritische journalist die zich niet met een kluitje in het riet laat sturen en net zolang doorvraagt tot de onderste steen boven is, kwam die avond helaas weinig terecht. Van Dop zei alleen maar verstandige dingen.
En hij meende het, dat was goed te zien. Of hij het nou over de play-offs had of over de maatschappelijke rol en betekenis van FC Utrecht, hij verwoordde het feilloos. En hij klonk oprecht.
Toen zowel Feyenoord als PSV eind vorig jaar naar een nieuwe topman zocht, werd Van Dop genoemd als kandidaat. Hoewel het een flinke promotie zou zijn geweest, verklaarde hij dat hij het nog te vroeg vond om FC Utrecht de rug toe te keren en zei hij nog minimaal vijf jaar bij die club te willen blijven. Dat sierde hem. Maar mijn achting voor hem steeg deze maand nog meer.
Toen 'supporters' van FC Utrecht na het play-off-duel met FC Groningen stewards van hun eigen club mishandelden, deed hij, hoewel hij zelf geen slachtoffer was geworden, aangifte bij de politie. Zo hoort het ook, natuurlijk, maar in het voetbal is zo'n daad uitzonderlijk. Waarom werd ook snel duidelijk: Van Dop en zijn gezin werden snel bedreigd. In het AD schreef Chris van Nijnatten dat Van Dop een sms-je kreeg waarin zijn eigen adres werd genoemd.
Mooi dat Van Dop zich van die sfeer van intimidatie niets heeft aangetrokken. Integendeel. Vorige week verschenen de foto's van zes Utrecht-supporters op de website van de club. Ze behoorden tot degenen die zich na de wedstrijd tegen FC Groningen het ernstigst hadden misdragen. Twee dagen later hadden de zes verdachten zich al gemeld.
Het is niet veel, maar het is iets. Het is in elk geval een gebaar van een voorzitter die duidelijk laat weten dat hij dit niet pikt en nooit zal pikken, bedreigingen of geen bedreigingen. Het is een oorlogsverklaring aan het tuig.
Met grote voorsprong op zijn collega-voorzitters heb ik Jan Willem van Dop van FC Utrecht daarom gekozen tot beste voorzitter van het seizoen. Er wordt dit jaar door de redactie van Langs de Lijn helaas geen prijs uitgereikt, maar de overwinning is er niet minder verdiend om.
