null Beeld David Maitland / Getty — Beeld David Maitland / Getty

Wie deze zeenaaktslak wil spotten, moet wel heel goede ogen hebben. Het formaat - gemiddeld drie centimeter - is daarbij niet eens de grootste uitdaging. De camouflage wel. Van bovenaf valt zijn metaalblauwe kleurenpatroon weg tegen de zeekleurige ondergrond. Aan de andere kant is hij egaal zilvergrijs, juist van onderen moeilijk te onderscheiden.

Eigenlijk zien we hier twee beestjes, de blauwe draak is aan het eten. Zijn dieet bestaat voornamelijk uit kwallen, waaronder het voor ons dodelijk gevaarlijke Portugees Oorlogsschip. Die geleiachtige blubber? Dat is er zo een; een kleintje. Voor de zeeslak geen enkel gevaar, het gif doet hem niets. De kwal is een lekker makkelijke hap die hij levend aanvreet met zijn rasptong.

Met een luchtblaas binnenin zijn buik en de uitgestrekte waaiers hangt de blauwe draak ondersteboven aan het wateroppervlak. Zo drijft hij met de wind en stroming mee over de zeeën en oceanen van Europa, Australië, Afrika en Midden Amerika. Op zoek naar ronddobberende prooien.

Van roofdieren heeft hij zelf weinig te vrezen: zijn vingers, 'cerata' in wetenschappelijke taal, bevatten de giftige netelcellen die hij van de opgepeuzelde kwallen heeft overgenomen. Soms is hij zelfs vele malen giftiger dan zijn prooi.

Af en toe spoelen deze zeldzame schoonheden aan op het strand. Het advies is dan: lekker later liggen.

Uitleg: Bastian Reijnen, zeebioloog bij Naturalis Biodiversity Center