Een maalstroom beelden van een zootje ongeregeld

Julien donkey-boy gaat over de manier waarop een schizofreen, Julien, naar de wereld kijkt. Hij deelt een huis met een tirannieke vader (hobby's: gasmaskers en dirty Harry-citaten), een zwijgzame, veelal worstelende broer ('you must be a winner', schreeuwt zijn vader constant tegen hem) en een zus, die zwanger is - van broer Julien, zo lijkt het.

Korine maakt van dit zootje ongeregeld geen rariteit. Hij laat allerlei (geïmproviseerde) scènes uit hun dagelijkse leven zien, veelal gefilmd van korte afstand - soms bond cameraman Anthony Dod Mantle (Festen) de videocameras zelfs aan het lichaam van de acteurs vast.

Die werkwijze maakt julien donkey-boy tot een maalstroom van beelden, waaruit mensen tevoorschijnkomen die wanhopig zoeken naar vluchtroutes uit het leven. Juliens universum verschiet constant van betekenis. Liefde, gekte, verlangen en agressie komen dicht bij elkaar te liggen - blinde kinderen op een bowlingbaan zijn net zo vanzelfsprekend als een klassieke danseres die moeizaam tot een pirouette komt.

Korine is een genre op zichzelf. Hij zoekt zijn helden aan de onderkant van de maatschappij, maar weigert concreet te worden over de gekken en pechvogels. Aan de bioscoopbezoeker de eervolle taak zich een weg te banen door aanzetten, suggesties en uitbarstingen.