Een kater voor het leven

Ja, ook hij, ook de trouwste, beste superknecht ooit in het peloton, ook Big George Hincapie, ging over op vals spelen. Ook hij loog en bedroog en hield een masker op dat hij, tegen het einde van zijn roemruchte carrière, ineens afwierp.

In een boek van bijna driehonderd bladzijden leert hij ons hoe hij, zoon van een Colombiaanse emigrantenfamilie in New York, de fiets ontdekte als vervoermiddel - en hoe die fiets later zijn passie en beroep werd. En hoe hij, nu, als rijk geworden veertiger, terugkijkt op een leven als wielrenner-valsspeler.

Hoewel hij veel te summier de laatste, uiterst spannende jaren van zijn loopbaan vormgeeft in verhalen is dit boek voor wielerfans een must.

Hincapie wil schoon schip maken, maar blijft toch ook steken bij de onvermijdelijke vraag: waarom? Omdat iedereen het deed is een vreselijk platgetreden pad en veel te makkelijk gekozen voor een man die zo veel betekende in het profpeloton van de jaren negentig en nul.

In zijn laatste Tour de France (2012) wilde het profpeloton hem een eresaluut meegeven: hij mocht als recordhouder Tour-deelnames alleen de Champs Elysées oprijden van een ieder. Eén man verijdelde de opvallende geste van het peloton: Chris Horner, nota bene landgenoot van Hincapie, haalde hem, meedogenloos, zichtbaar voor de hele wereld, terug, ging in zijn wiel zitten en schreeuwde 'Fuck you, George Hincapie'.

Populariteit en respect hebben hun prijs, leer je bij lezing, maar er is meer. Hincapie leidde niet alleen Armstrong naar roem en rijkdom, hij zorgde ook voor de winst van Contador en Evans en maakte Cavendish volwassen in het peloton.

Al die lieden komen sprekend aan bod in dit boek en zijn vol lof over Big George, de bijna sfinxachtige figuur die 'alles' meemaakte, die bibberend van angst en schaamte zijn eerste epo kocht, die zelf soms won en die schofterig werd behandeld door de ploegen van Armstrong en Vaughters toen hij in 2010 op weg was naar de gele trui in een loeizware etappe. De eeuwige knecht Hincapie moest niet denken dat er kopmanschap en persoonlijke satisfactie voor hem klaarlagen. Hij strandde op een paar tellen van het geel en hield daar een kater voor het leven aan over.

Hincapie verhaalt over de kameraadschap, het bedrog, de spijt en het feit dat hij de laatste vijf jaar van zijn carrière 'schoon' heeft gereden. Hij was het gebruik en zeker het liegen en bedriegen zo zat dat hij een nieuw leven ging leiden op de fiets.

Hoe hij in die jaren met buddy Armstrong omging, is mindblowing; de twee spraken elkaar nog zelden, tot een etentje in Colorado waar Hincapie alles eruit gooide tegenover Lance en de twee besloten in vrede verder te leven.

De Amerikaan beschrijft het geluk van zijn leven: de vroegere Franse rondemiss Melanie, die getuige was van zijn dopinggebruik. Alleen al de passage waarin hij beschrijft hoe hij opgejaagd door Spaanse dopinginspecteurs een man-op-de-vlucht werd (met vrouw en kind), maakt dit boek de moeite waard.

Toch verwachtte ik juist van hem, Big George, een beter antwoord dan: 'Ze deden het allemaal.' Niet allen beëindigden hun loopbaan schoon; dat is ook waar... maar toch.

undefined

George Hincapie & Craig Hummer: The Loyal Lieutenant - My Story

Harper Collins Publishers; euro 21,99

undefined