Een jaartje rust nemen, maar eerst een biertje

De dorpsraad van het Zeeuws-Vlaamse Westdorpe heeft in een paar uur tijd een feestje uit de grond gestampt voor Arjan Erkel, die zaterdagnacht werd bevrijd na een gijzeling van twintig maanden in Dagestan, Rusland. Hij woonde zelf niet in Westdorpe, maar zijn ouders wel. En met hen heeft het hele dorp al die tijd meegeleefd.

Arjan Erkel, 34 jaar, landde zondagavond op Rotterdam Airport, waar hij werd opgewacht door zijn familieleden en minister Bot van Buitenlandse Zaken. Hij oogt heel anders dan op de frisse foto waarmee zijn werkgever Artsen zonder Grenzen aandacht voor zijn ontvoering vroeg. Met diepe wallen, een volle baard en achttien kilo lichter staat hij na 607 dagen opsluiting op het vliegveld.

Omringd door zijn broers, zus en moeder zakt hij op zijn knieën en kust de Nederlandse bodem. Als hij de pers te woord staat, zoekt hij naar woorden. 'Het vlot niet zo met mijn babbeltje, dat zijn de eerste spanningen. Wat kan ik nog meer zeggen? Feyenoord heeft gelijk gespeeld tegen Ajax. Jammer genoeg niet gewonnen.'

Plots: 'Fijn om hier ook vrienden te zien.' Arjan doelt op een oude voetbalvriend die verdekt staat opgesteld tussen de camera's. Hij neemt Jacko van Ast, met wie hij jarenlang voetbalde, in zijn armen. Van Ast, later: 'Hij had ook door de achterdeur kunnen vertrekken, maar hij wil zijn dank uiten. Het is een prachtkerel.'

In Westdorpe klinkt maandagmiddag even na drieën klokgelui. Arjan is in aantocht. Een brandweerauto met sirene rijdt voorop. De wagen past ternauwernood tussen de haag van belangstellenden. Schoolkinderen met ballonnen volgen. Dan draait een open auto de hoek om, met Arjan Erkel achterin. Luid gejuich. 'De baard is eraf!', roept iemand.

De fanfare speelt marsmuziek als de cabrio stapvoets naar het ouderlijk huis van Erkel rijdt. De pers verdringt zich om de auto. Arjan steekt zijn handen in de lucht. Af en toe zwaait hij naar iemand in de menigte.

In de voortuin van de familie Erkel neemt burgemeester Lonink het woord. Hij heet Arjan welkom namens Westdorpe. 'Het is een stralende dag, door jouw terugkomst.' De burgemeester kondigt aan dat het straatje tussen de Graaf Jansdijk en de nieuwbouwwijk erachter het 'Arjan Erkelpad' gaat heten.

Marijke Hemelsoet van de dorpsraad geeft Arjan het 'grootste boeket dat in Westdorpe te vinden was'. Ze vertelt dat het Arjans droom was in de lente vrij te zijn. Ze wijst naar de stralende zon. 'Die droom gaat in vervulling.' Op de klanken van Lang zal hij leven gaan de ballonnen de lucht in.

Emmy Vervaet woont vlak buiten Westdorpe. Toen ze zondag alle vlaggen zag hangen, dacht ze dat ze een verjaardag van een lid van het Koninklijk Huis over het hoofd had gezien. 'Maar het was voor Arjan. Ik ben zo blij. We hebben allemaal erg met zijn ouders meegeleefd.'

Buurvrouw Lianne Verhelst knikt: 'Ze zorgden dat er altijd iemand thuis was om de telefoon op te nemen. Die voortdurende angst, dat kun je je niet voorstellen.'

Arjan Erkel en zijn familieleden lopen naar buurthuis Concordia, voor een persconferentie. Etger Erkel vindt dat zijn broer er op het eerste gezicht gezond uitziet. Wel mager en moe, maar geestelijk in orde. 'Als ik Arjan hoor praten, vind ik hem behoorlijk bij de les. Hij weet heel goed wat er is gebeurd met hem en kan daar goed over praten.'

Details over de gijzeling laat Arjan niet los. Etger vindt dat verstandig: 'Er moeten nog meer mensen geholpen worden.'

Arjan Erkel vertelt dat hij tijdens zijn ontvoering steeds alleen was. Hij heeft wel wat contact met zijn 'cipiers' gehad. Die vertelden hem over de oorlog in Irak, maar niet over de reacties op zijn eigen gijzeling. Erkel heeft geen sympathie voor zijn gijzelnemers, wel respect, omdat ze hem goed behandelden.

En wat hij nu gaat doen? Een jaartje rust nemen om de slechte ervaring te verwerken. Maar eerst: 'Een biertje drinken.'