Ed Sheeran over hiphop, Pharrell en competitiedrang

De vraag is niet of Ed Sheeran zondag op het hoofdpodium van Pinkpop de tienduizenden festivalgangers weet in te pakken, maar wanneer dat gebeurt. Na een, twee of drie minuten - dat is zo ongeveer de tijd die de 23-jarige roodharige Brit nodig heeft om zijn publiek te laten meeklappen en -zingen.

Wie Ed Sheeran weleens heeft gezien op Nederlandse festivals, van Crossing Border tot Lowlands of vorig jaar in een uitverkochte Heineken Music Hall, weet hoe dat gaat. Sheeran komt op met gitaar, zingt een paar regels en zijn gehoor volgt hem onmiddellijk. Met ogenschijnlijk gemak pakt hij het voltallige publiek in en de strik gaat er pas weer af na anderhalf uur vermaak met lichtvoetige, meezingbare gitaarliedjes als The A Team, Drunk en Lego House. Nummers van zijn debuutalbum +, dat wereldwijd miljoenen keren werd verkocht en hem ook in Nederland een sterrenstatus bezorgde.

In november staat Sheeran in een uitverkocht Ziggo Dome, opnieuw alleen met hooguit een paar pedalen op de grond om zijn tapeloopmachine en sampler aan te sturen. Hoe krijgt hij dat allemaal voor elkaar?

'Door heel veel te oefenen', zegt Sheeran in een deftig Londens hotel. Hij zit er ontspannen bij, gooit zijn benen op de bank om er eens lekker bij te gaan liggen en steekt stiekem een sigaretje op. 'Mijn enige slechte eigenschap. Nou, min of meer', grinnikt hij.

'Toen ik 15 was, trok ik al met een folkband op, Nizlopi. Zij hadden een vreemde manier van optreden. Ze gingen midden in het publiek staan voor een paar liedjes, waarna ze pas het podium beklommen. Dan was er al een band met het publiek en daar moet je als artiest op uit zijn.'

Optreden is niet op een podium staan en je repertoire afdraaien, vindt Sheeran. Het publiek is onderdeel van je show. Dat moet je meteen overal bij betrekken. 'Het gaat me nu gemakkelijk af, maar ik kneep 'm in het begin ook wel hoor.'

Het begin; voor Sheeran was dat toen hij een jaar of 17 was. Hij bracht in eigen beheer een paar ep's uit en merkte dat hij met optreden steeds meer publiek aan zich bond. 'Ik was erg beïnvloed door singer-songwriters als Damien Rice en James Morrison. James vertelde me dat ik het vak het best kon leren door meer dan tweehonderd keer per jaar op te treden. Dat deed ik.'

Driehonderd keer optreden
In 2009 stond hij naar eigen berekening meer dan driehonderd keer op het podium. Kleine zaaltjes, maar hij leerde er wel hoe je met kleine trucjes veel kunt bereiken. 'Even dat seintje van nu mogen jullie, dat werkt. Of even naar voren stappen en luisteren naar het publiek.'

Sheerans kunsten bleven niet onopgemerkt, hij tekende bij Atlantic en bracht in 2011 het album + uit, dat dankzij de monsterhit The A Team een enorm succes werd.

Na drie jaar non-stop touren, alleen of als support-act van Taylor Swift, verschijnt eind deze maand zijn tweede album: X. De muzikale aanpak is goeddeels hetzelfde gebleven. Het is nog altijd vooral Sheeran met zijn akoestische gitaar, maar op de eerste single Sing werkt hij opmerkelijk genoeg samen met de in hedendaagse pop alomtegenwoordige Pharrell.

'Zo simpel als dat ging: hij twitterde iets aardigs over mij, we ontmoetten elkaar bij de Grammy's, wisselden wat gegevens uit en er was een baslijn waar ik van hem maar iets mee moest doen.'

Pharrell moest hem flink bewerken, bekent Sheeran. 'Het was voor mij iets nieuws, ik hou zielsveel van r&b en bewonder Justin Timberlake als geen ander, maar moest ik ook als hem gaan klinken? Pharrell moest me echt uit mijn comfortzone trappen.'

Hij is er blij mee, al roepen zijn vrienden om het hardst dat ze het nummer Sing het slechtste vinden dat hij ooit heeft gemaakt. 'Ik luister goed naar hen, hun advies is vaak juist gebleken, maar nu hebben ze ongelijk.'

R&b en hiphop
Waar zijn bewonderaars maar aan moeten wennen is dat Sheeran de laatste jaren vooral naar r&b en hiphop heeft geluisterd en daarmee iets wil doen. 'Ik begon ooit op mijn 9de met Eminem, zijn eerste twee platen draaide ik drie jaar non-stop. Later kwam daar een liefde voor liedjeszangers bij. Van Morrison was het grootste voorbeeld, want met zijn platen groeide ik thuis op.'

De hiphop is altijd aanwezig gebleven in zijn muziek, vooral live verrast hij zijn publiek met langgerekte raps, soms midden in de liedjes. 'Deels om de boel een beetje op te rekken, want ik had niet genoeg materiaal voor anderhalf uur. Maar ook omdat het een dynamische wending geeft aan een concert. Gewoon liedjes zingen is al snel wat suf, zo in je eentje.'

Toch is Sheeran, ondanks de iets vollere muzikale invulling op X, niet van plan zijn soloconcept los te laten. Hij voelt zich er het prettigst bij en bovendien is een jongeman die rapt, zingt en gitaar speelt, zo zegt hij zelf, zijn unique selling point.

In ieder geval stond er zelden iemand in zijn eentje drie avonden lang in de New Yorkse Madison Square Garden (capaciteit 20 duizend man). 'Mij werd altijd verteld dat je een miljoen platen moet verkopen om die zaal vol te krijgen. Ik heb dat aantal in de VS niet gehaald, maar verkocht de Garden wel drie keer uit. Een unicum.'

Sheerans pretoogjes glinsteren triomfantelijk. 'Ja, die competitiedrang, dat is iets nieuws. Op school was ik nergens echt goed in. Niet in leren en niet in sport. Toen ik de muziek ontdekte, werd ik steeds fanatieker, ik had iets waarin ik kon uitblinken en wilde meteen de beste worden.'

Wat iets anders is, haast hij zich te zeggen, dan de grootste worden. 'Maar als ik op een festival voor Justin Timberlake moet optreden, wil ik beter spelen dan hij, al weet ik dat dat niet kan.'

Wie, wil Sheeran alvast weten, staan er zondag rond hem op Pinkpop geprogrammeerd? 'Paolo Nutini? Ai, dat wordt lastig, dat was toen ik begon ook een grote inspirator, maar ik doe mijn best. Hoe lang dacht je ook al weer dat ik nodig had het publiek mee te krijgen. Twee minuten? Oké, daar ga ik voor.'

_{De muziek van Sheeran op Spotify}