Dynamo teert op metaldinosaurussen

Dit weekend beleefde het festival misschien wel zijn treurigste editie, in het bos bij het Overijsselse Hellendoorn. Dat het urenlang stroomde van de regen, zodat het terrein een modderpoel werd, kun je de organisatie niet verwijten. Dat het programma belabberd was en er daardoor amper vierduizend mensen kwamen opdagen daarentegen wel.

Waar is het misgegaan? Natuurlijk: sinds het gedwongen vertrek uit Eindhoven kan D ynamo maar geen nieuw thuisterrein vinden, metal is niet meer zo prominent als vroeger en D ynamo heeft ook een paar keer ordinaire pech gehad: in 2001 en 2003 moest het festival op het laatste moment worden afgeblazen wegens, respectievelijk, de mond- en klauwzeercrisis en een plotseling ingestelde gemeentewet die festivals in het broedseizoen verbood .

Maar toch: vorig jaar bood D ynamo in het Nijmeegse Goffertpark een beknopt, maar niet onaardig overzicht en waren er twaalfduizend liefhebbers. Waarom nu amper een kwart daarvan? En, erger nog: waarom heeft D ynamo elke ambitie verloren om op nieuwe bewegingen in de harde gitaarmuziek te wijzen?

In Hellendoorn waren tijdens de eerste uren enkele goede, dynamische en jonge metalbands te zien. Vooral Trivium uit Florida maakte indruk met hun combinatie van 'klassieke' metalriffs, goede melodieën en de intensiteit van hardcore. Vroeger zou D ynamo zo'n band een mooie plaats hebben gegeven; nu werden ze weggemoffeld op het kleinste podium, in een tent die nauwelijks meer was dan een veredelde wigwam, ergens in de hoek van een bospaadje.

Wat er op het hoofdpodium dan wel zo belangrijk was, bleef de hele dag een raadsel: zeven van de acht optredens werden er verzorgd door oude helden die hun glorietijd veelal beleefden in de tweede helft van de jaren tachtig. De death metal-dinosaurussen van Obituary en de trashers van Testament kwamen goed voor de dag, maar vaker was er aanleiding om de wenkbrauwen te fronsen. Zo klonken twee ex-leden van Helloween met hun nieuwe groep Masterplan nog gedateerder dan met hun oude band .

Het dieptepunt was het optreden van het herenigde Laaz Rockit, een band die zelfs in 1987 al van weinig betekenis was. 'We hebben bij elkaar acht kinderen en een negende is op komst!' riep de zanger, 'is dat niet bizar?' De sympathieke huisvaders uit California amuseerden zich kostelijk en pretendeerden niets, maar dat liet onverlet dat ze volslagen langs elkaar heen speelden.

De corpulente Jon Oliva maakte alleen indruk toen hij werk van zijn oude band Savatage speelde. Het materiaal van zijn nieuwe band Jon Oliva's Pain bleek een soort metalvariant van Supertramp. Geen mens lag er wakker van, zodat de uittocht al begon vóór hoofdact Anthrax (óók al in de '1987-bezetting') het plankier betrad.

Eén reünie beviel uitstekend: die van de Zeeuwse death metal-band Gorefest. Zanger/bassist Jan-Chris de Koeijer heeft geen woest lang haar meer, maar een hip, geblondeerd kort koppie. Zijn oerbrul bleek tijdens het hechte, passievolle optreden nog even verwoestend .

Het kon Dynamo 2005 niet redden. Grote namen van vroeger staan niet garant voor een goed festival, en kennelijk ook niet voor een hoge opkomst. D ynamo moet snel weer een voortrekkersrol gaan vervullen, want met dit soort edities jaagt het festival zijn publiek weg, en pleegt het roofbouw op zijn reputatie. Sterker: had deze reünie van metaldinosaurussen eigenlijk wel D ynamo mogen heten? De opkomst deed vermoeden dat men daar meer mee kapot maakt dan in stand houdt.