DWDD serveert opgewarmde campagnekliekjes

Als u dit leest, is de uitslag hopelijk bekend. Terwijl ik dit schrijf nog niet. In zo'n situatie kun je twee dingen doen: uitvoerig terugkijken en voorzichtig voor je uit glazenbollen. Eigenlijk hetzelfde als elk tv-programma gisteren deed.

Het begon met een a capella-versie van het Amerikaanse volkslied. Afgezien van een klein geluidsdefect en - toen dat eenmaal verholpen was - een overdaad aan galm, was het vooral vreemd. De DWDD-redactie had besloten dat er iets bijzonders uit de kast moest worden getrokken om de eerste van twee verkiezingsspecials af te trappen. En ja, bijzonder was het. Bijzonder kitscherig.

Op de studioschermen wapperden de stars and stripes en aan tafel zaten de usual male suspects - Mulder, Rottenberg, Kelder - aangevuld met Diana Matroos en Buffi Duberman. Die laatste was Amerikaanse. En stemcoach. Hahaha. (Nee maar echt: een stemcoach).

'Heb je gestemd, Buffi?'

'Absofuckinglutely.'

Wat volgde, was een uitzending die ongetwijfeld zorgvuldig was voorbereid, maar in de gauwigheid geïmproviseerd leek. De tafeldiscussie was een herhaling van miljoenen zetten in het luchtledige van een volstrekt onvoorspelbare toekomst (Rottenberg: 'Ervan uitgaande dat het gaat zoals onze intuïtie is...') en werd afgewisseld met herhaling op herhaling: weer die afschuwelijke campagne, weer Jimmy Fallon, weer SNL, weer die internetfilmpjes, weer Twan Huys tussen de wolkenkrabbers. Superhandige update voor iedereen die net gisteravond terugkwam van een verblijf van een maand of vijftien in een grot. De enige verrassing kwam van Jort Kelder. Vermoedelijk een beetje gegertjandrögeerd door al die jaren tussen oud en nieuw geld kon hij, als enige, de humor van alles nog wel inzien.

Er is dezer dagen nogal nood aan voorbeschouwers, want vrijwel iedere 'Amerika-kenner' banjert nu zelf door de States. Bij Pauw maandag (en al vaker) was presentatrice Sofie van den Enk de Jan van Halst van dienst, en bij RTL Late Night keken Michiel Vos en Myrthe Hilkens het koffiedik uit de filter.

Tan: 'Weet je al wie het wordt?'

Vos: 'Dat durf ik niet. I don't know. Alles kan.'

Opvallend was ook de terugkerende aandacht voor de rol van de correspondent zelf.

'Erik Mouthaan, voor jou is het morgen ook D-Day. Hoe zie jouw verkiezingsdag er eigenlijk uit?' En in RTL Boulevard legde senior Max Westerman uit waarom zo'n periode voor correspondenten nou zo vermoeiend is. 'Je krijgt heel weinig slaap. En je hebt ook geen eigen vliegtuig, zoals de kandidaten.'

Toppunt in het voorafgebabbel was Twan Huys, de man voor wie de VS destijds zijn opgericht. In een studio op Manhattan, met een knisperend haardvuur en een tof uitzichtje, had hij maandagavond wat onduidelijke types te gast, onder wie een voormalig Dallas-actrice en een Princeton-professor die weleens bij de Clintons over de vloer kwam. De campagnekliekjes werden nog maar eens opgewarmd en alle gasten dachten dat de kandidaat van hun voorkeur zou winnen.

U en ik weten inmiddels wie gelijk had. De aanloop is afgelopen.