Hij laat de wereld van 2pac (de Haïtaanse) en Bily, twee van de bendeleiders van de sloppenwijk Cité Soleil (Port-au-Prince), zien als een videoclip. Ongeveer zoals de fictiefilm Cidade de Dios dat doet. Snelle montages, hiphop, gezwaai met wapens, gouden kettingen, afgetrainde lichamen, oneliners als ‘niemand wordt oud in Cité Soleil’.

Dat blijkt geen stoerdoenerij, maar een constatering. Net als de mededeling dat de wijk volgens de VN de meest gevaarlijke plek ter wereld is. De toenmalige president Aristide leverde wapens en dure auto’s en gebruikte de jongens als ordetroepen. Toen hij in 2004 een Frankenstein had gecreëerd, lichtte hij zijn hielen.

Pose en werkelijkheid lopen in Ghost of Cité Soleil beangstigend dicht bij elkaar. Dat Leth weinig mogelijkheden had de bendeleiders kritisch te volgen, ligt voor de hand – leven of dood in de wijk wordt bepaald door zijn personages. En hij komt daardoor dichtbij: tot onder de douche zelfs. Maar in hoeverre hij zich heeft laten meeglijden in het verslavende wereldje wordt nooit helemaal duidelijk.

Uiteindelijk doet het er ook niet veel toe. Leth richt een schokkend intieme en toegankelijke blik op het bendeleven in die benauwende steegjes. Hij maakt de erotiek van wapens en gevaar invoelbaar. En tegelijkertijd: hoe glimmend de buitenkant mag zijn, de woede, wanhoop en uitzichtloosheid zijn te deprimerend om weg te kunnen poetsen. FS