Duran Duran wil te graag artistiek zijn

Maar tussen die vroege jaren tachtig en het heden ligt een bandgeschiedenis vol miskleunen. Met zanger Simon LeBon als enige constante produceerde Duran Duran platen die maar beter vergeten kunnen worden, en het was jammer dat de band dat in een uitverkochte Music Hall zelf niet deed.

Naar een concert van Duran Duran ga je uit nostalgische overwegingen, terugverlangend naar de prille jaren van de videoclip (

The R eflex) en Veronica's Countdown. LeBon en zijn band denken echter dat ze met recenter werk minstens zo veel indruk kunnen maken, een vergissing zo bleek in Amsterdam. Na recenter werk als het titelnummer van hun nieuwe cd As t r o n a u t viel er bijvoorbeeld een pijnlijke stilte. En het ontbreken van applaus of gejoel is in een volle Music Hall een unicum.

Het sierde Duran Duran wel dat ze de zaken vrij sober aanpakten. Er stond een echte band op het podium waarvan de aandacht niet door videoschermen en hightech lichtgeweld werd afgeleid. Zanger LeBon heeft met de jaren nog weinig van zijn charmes verloren, en die ene zangeres ter ondersteuning kon er ook mee door.

Maar door een verkeerde balans tussen oud en nieuw en bekend en onbekend, wilde het maar niet echt gezellig worden. Gewoon hun net verschenen Best Of-cd afwerken had een veel vermakelijker avondje opgeleverd, maar de misplaatste artistieke pretenties van LeBon en de zijnen weerhielden dat.

Ook niet bevorderlijk voor de sfeer was het vaak lelijk gezwollen geluid. Erg jaren tachtig wellicht, vooral dat logge drumgeluid van Roger Taylor, maar weinig subtiel. En wanneer No t o r i o u s overging in Sister Sledges We Are Family ontbrak het aan swing. De weinig stemvaste Simon LeBon zong in Ordinary World zelfs ronduit vals. Toen de laatste toegift Rio had weerklonken en het wachten op The Reflex vergeefs bleek begon je je toch af te vragen of die reünie wel zo'n goed idee was geweest. Verkeerd repertoire, ook nog matig uitgevoerd. Dan toch liever een dvd met oude clips.