Drama
én moord kost altijd meer levens. Die diepe wijsheid van misdaadverslaggever Peter R. de Vries bleek weer eens in Het drama van..., waarin de RKK onder leiding van Leo Fijen nagaat hoe nabestaanden omgaan met de gewelddadige dood van een geliefde.
In het geval van 'de Posbankmoord' was het - zo bleek maandagavond - vooral de moeder van het slachtoffer die haar laatste levensjaren alle levensvreugde had verloren, zo zeiden haar andere zoons. Haar zoon, Alex Wiegmink, werd op 20 januari 2003 tijdens een rondje hardlopen door het natuurgebied de Posbank vermoord, vermoedelijk door twee mannen. De daders zijn nog altijd niet gevonden.
Broers en vrienden van Alex worstelen tot op de dag van vandaag met de vraag: 'Wat is daar gebeurd, en waarom? Vraagtekens, vraagtekens, vraagtekens.'
Vraagtekens overheersten ook in de huiskamer. Want veel wijzer werd je er als kijker niet van. Noch over de moord - die Peter R. de Vries nog altijd in zijn top-10 heeft staan van moorden die hij nog zou willen oplossen - noch over de rouwverwerking van de familie en vrienden. Slechts het laatste kwartier van de 50 minuten ging het daarover. En dan nog slechts in termen van: 'Het is niet te bevatten'. Of: 'Dat je iemand moet verliezen, op zo'n manier, dat is heel gemeen. Hard. Abrupt. Meedogenloos. Weg.'
Goed idee, televisie over rouwverwerking. Iedereen krijgt immers te maken met de dood. Maar het blijft wel televisie, en dus zien we extremen. Omwille van het drama. Niet de onbekende die op zijn 98ste in zijn slaap overleed, maar het spektakel, de mediamoorden die al breed de pers haalden. De 'Posbankmoord', de 'Udense kofferbakmoord' - u kent het.
Waarom? In Nederland werden vorig jaar 170 moorden gepleegd, veelal criminele afrekeningen en gezinsdrama's. Triest, maar nauwelijks reden om zelf bang over straat te gaan.
Het drama van... leek een keurig programma. Maar dat was nu het gekke: veel meer dan het verwachte sobere praatprogramma over rouw, was het een soort 'Peter R. de Vries-light'. Met dezelfde stijlkenmerken: de eeuwige 'reconstructie' van de dramatische moord, en de verplichte onbestemde dreigende klanken, die de gefragmenteerde montage dramatische lading moeten geven. In de linkerbovenhoek van het tv-scherm stond het echt: RKK.
Het zal Fijen c.s. toch wel om méér dan het drama zijn gegaan? Helemaal gerust ben ik er niet op. Vorige week, bij de start van de vierdelige reeks, gaf hoofdredacteur Leo Fijen een interview. Hij zei: 'Deze nabestaanden hebben nog nooit de publiciteit gezocht. Ze doen dit nu om een monument voor het slachtoffer te creëren. De ouders van Marga uit Uden zijn in de 80. Als ze nu blijven zwijgen, hebben ze het gevoel dat hun dochter voor de tweede keer wordt vermoord.'
Lees die zinnen nog even met de loep van de politierechercheur.
Fijen en zijn ploeg wekten dus eerst eigenhandig het slachtoffer tot leven, en zetten vervolgens de nabestaanden het mes op de keel. Met weigeren zouden ze hun kind 'een tweede keer hebben vermoord'.
In het dagelijks leven heet zoiets chantage, zo niet afpersing. Ik hoop dat ik het allemaal verkeerd zie. Anders lijkt me dit toch vooral het drama van Leo Fijen en de RKK.
undefined
